‘De meiden uit mijn dispuut zijn niet meer weg te denken uit mijn leven’

Ankie (24) is vierdejaars business IT & management en zes jaar lid van RSG.

‘Ik kwam als Brabants meisje in een grote stad terecht waar ik niemand kende. Dus ik dacht: ik moet iets, anders zit ik straks alleen in m’n kamertje te creperen. Bij RSG voelde ik me meteen thuis. Ik vind het fijn dat er bij ons geen verplichtingen zijn: het is leuk als je er bent. Ook doen we niet aan ontgroeningen. Waarom zou je jezelf dat willen aandoen?

Zooien over mores

‘We hebben wel een paar regels, ook wel mores genoemd. Zoals: niet met je rug naar de bar. Die mensen staan daar vrijwillig, dus waarom zou je ze buitensluiten? Er heerst bij ons echt een discussiecultuur waarin regels niet per se regels zijn. Dat discussiëren noemen we ook wel ‘zooien’ en dat doen we bijvoorbeeld op avonden waar nieuwe dienstdraaiers worden ingeleid.

Vrienden voor het leven

‘Tegenwoordig ben ik minder actief dan in het begin. Het zou ook niet goed zijn als ik als zesdejaars nog 24/7 met de vereniging bezig zou zijn. Maar zeker in het begin heb ik veel commissies gedaan en meegeholpen achter de bar. Het neemt veel tijd in beslag, maar het is een groot deel van je sociale leven, nu nog steeds. Ik ben lid van een dispuut en ik borrel elke week met die meiden. Ze zijn niet meer weg te denken uit mijn leven.’

‘Het eerste jaar is zwaar. Dat ga ik niet ontkennen’

Luuk (22) is tweedejaars commerciële economie en één jaar lid van Laurentius.

‘Mijn ouders zaten vroeger ook bij een vereniging en vertelden me dat het goed is voor je persoonlijke ontwikkeling om lid te zijn. Dat is echt zo. Ik weet van mezelf dat ik een sociaal diertje ben, maar ik weet van anderen dat ze dat eerst niet waren. Het is leuk om die te zien loskomen en opbloeien.

Dansen in de Eend

‘De vereniging is een groot deel van mijn leven. Dinsdag is praatavond, lekker gezellig met z’n allen in de sociëteit. Op donderdag ga ik naar De Eend toe. Dat is onze danszaal en daar ga je lekker los met elkaar. Ik hoop aankomend jaar commissie te doen. Daar ben ik dan op maandag en woensdag mee bezig.

‘Het eerste jaar, het lid worden, is zwaar. Dat ga ik niet ontkennen. Maar als je de discipline hebt, lukt het. En het is niet zo dat je raar wordt aangekeken als je er een keer niet bent, omdat je tentamens hebt. Ik ben een keer naar huis gestuurd door leden die vonden dat ik moest leren. Iedereen let op elkaar.

Even doorbijten

‘En ja, de ontgroening hoort er gewoon bij. Het is even doorbijten en dan kom je erdoorheen. Het hele doel is het kweken van een jaarband. Je zit tien dagen met elkaar en je moet het samen doen. Op dag zes zei iemand tegen me: “Ik wil niet meer” en toen zei ik: “Kom op, je bent er bijna, even doortrekken.” Dat is het mooie, je gaat elkaar helpen.’

‘Bij de ontgroening dacht ik wel even: wat is dit allemaal?’

Liza (21) is vierdejaars fysiotherapie en vier jaar lid van SSR-Rotterdam.

‘Als ik geen lid was geworden van de vereniging, was ik bij mijn ouders blijven wonen in Brabant, had ik nog hetzelfde bijbaantje en dezelfde vrienden gehad en was er niet veel aan mijn leven veranderd. Door de vereniging heb ik nu een heel leven in Rotterdam opgebouwd.

Samen eten, sporten en studeren

‘Ik woon met mensen van SSR, we eten elke avond samen, op maandag ben ik naar de jaarclub, op dinsdag vergader ik met de commissie en op woensdag ga ik met mijn dispuut eten en naar de bar. Daarnaast studeren en sporten we samen en gaan we vaak weekendjes weg. Dus ja, de vereniging is echt een groot deel van mijn leven.

‘De ontgroening was spannend en ik dacht wel even: wat is dit allemaal?, maar het is traditie en je leert over de geschiedenis van je vereniging. Er zijn ook allemaal regels rond de ontgroening opgesteld, dus je weet dat er best goed toezicht op je wordt gehouden.’

‘Ik heb een roeiploeg waar ik mee roei, maar ook mee naar festivals ga’

Bart (22) is vierdejaars bedrijfskunde MER en is nu vier jaar lid bij Skadi.

‘Ik had een bepaald beeld van studentenverenigingen: dat het vooral draait om bier drinken. Gelukkig is dat bij Skadi niet het geval. Met deze mensen kan ik in de zomer gaan backpacken, dacht ik bij de eerste kennismaking.

Roeiploeg als jaarclub

‘Ik had niet verwacht dat de vereniging mijn leven zo zou veranderen. Ik woonde nog bij mij ouders en ik deed niet zoveel, zat ’s avonds vaak thuis films te kijken. Vanaf het moment dat ik me bij Skadi aansloot, ben ik op kamers gegaan en heb ik een heel hechte vriendengroep opgebouwd. Dat wordt vaak onderschat bij een roeivereniging. Bij een Laurentius of een SSR heb je een jaarclub en daarmee ben je superhecht. Wij hebben eigenlijk precies hetzelfde in de vorm van roeiploegjes. We roeien samen, maar gaan ook met elkaar naar festivals.

Niet te serieus

‘Wij hebben bij Skadi geen ontgroening, maar een introductieweekend. Hiermee wordt net als bij andere verenigingen een hechte groep gevormd, alleen gaat dat bij ons op een sportieve en niet op een grimmige manier.

‘Er is wel sprake van hiërarchie, al wordt daar eerder over gegrapt dan dat het bloedserieus wordt genomen. Afgelopen jaar zat ik in de lustrumcommissie. Toen mocht ik in driedelig pak rondlopen, maar dat betekende niet dat ik niet met eerstejaars ging praten. Er is dus wel hiërarchie, maar mensen voelen zich niet beter dan andere mensen.’

Tekst: Zoë Cozijnsen