De meeste mensen in een gemiddeld klaslokaal zijn denk ik vooral bezig met het einde. En niet met het begin. Veel studenten vragen zich af wat ze moeten doen voor de toetsing. En daarmee komen de vragen en twijfels: wat moet ik straks allemaal kunnen? Wat verwacht die docent van mij? Kan ik dat eigenlijk wel? Ga ik het wel halen?

Ik op mijn beurt ben bezig met wat ik zal gaan zeggen en wat ik moet doen, zodat de studenten de toets kunnen halen. En ook bij mij komen dan de vragen en twijfels: is dat wel de beste manier voor mijn studenten om iets te leren? En wat zijn ze eigenlijk precies aan het leren? Ben ik wel geschikt om hen te begeleiden?

En dat is precies het punt: ik vraag me af waar het heen moet en waar ik moet beginnen, maar we zijn al begonnen. Alleen zien we dat over het hoofd. Wij zijn hier, nu, jij en ik, tussen hoop en vrees.

Dat voelt onzeker en dat is het ook. Maar als ik er zo tegenaan kijk, dan houdt het mij wel scherp. Omdat ik me realiseer dat ik helemaal niet zoveel verder ben dan mijn studenten. Dat lijkt me een goede start om mee te beginnen.