De tram is een broedplaats voor interactie, waar passagiers met een ongekend vocabulaire al hun emoties op tafel gooien. Voor participatie hoef je geen sociale vlinder te zijn, het overkomt je hier gewoon.

Zo stond ik een tijdje geleden aan de Beijerlandselaan te wachten op mijn tram, waar een klein mannetje naast mij al vijf minuten druk bezig was met ‘ophangen’. ‘Ja ik moet nu echt gaan schat, dag hè, ik ga nu ophangen.’

Na het ophangen rinkelde er weer een belletje en werd er opnieuw opgenomen. En daar ging ie weer, ‘schat ik moet ophangen’. Na enkele keren opnemen en ophangen, begonnen wij als omstanders toch een beetje in de war te raken.

Na aanvullend onderzoek concludeerden we dat de telefoon geen telefoon was, maar een speelgoedje met geluidseffecten. En dat zijn vrouw – voorzien van poedeltje en geblondeerde haren – gewoon gezellig naast hem stond toe te kijken hoe hij telefoongesprekken in scène zette.

‘Wat doet hij nou?!’, sprak de eerste oplettende. ‘Wat een gek joh, zittie gewoon nep te bellen’, viel een ander bij. ‘Ja, is me buurman, beetje koekoek in zijn hoofd, maar echt een leukerd.’ ‘O ja joh?’ ‘Wat heerlijk dit! Zittie gewoon met dat ding te bellen.’ ‘Beter een beetje maf dan een zeikstraal toch!’ ‘Ja, vind ik ook hoor, zo een pleurishekel aan dat soort mensen, ken je beter zoals hem zijn.’  ‘Ja toch!’

Met het gedeelde motto ‘beter maf dan een zeikstraal’ was de tramhalte weer omgetoverd tot de dagelijkse Rotterdamse theekrans. Wat mij betreft entertainment van de bovenste plank.

Voor alle mensen die zich nog een beetje verloren voelen in de stad, is mijn advies dan ook om snel even een trammetje te pakken, en gewoon lekker je eigen te wezen. Dan komt de rest vanzelf.

Tekst en illustraties: Evi Penders

Volg ons op Instagram