Oké, vooruit. Er waren ook een paar dromen. Acteur, architect of kunstenaar. Dat leek je wel wat. Maar dromen heten niet voor niks dromen. Ze lijken vaak onbereikbaar.

Weten wat je wilt of overtuigd zijn van je eigen kunnen, is een schaars goed op jonge leeftijd. Daarom wordt een studie of beroep vaak op de gok gekozen, soms op hoop van zegen dat je überhaupt wordt aangenomen. Alleen de geluksvogels onder ons hebben in een keer beet.

Aangenomen worden bij je gewenste studie kan je als puber doen geloven dat je bent gearriveerd op je eindbestemming. Dat euforische gevoel duurt met een beetje geluk precies een zomervakantie. Tot je daadwerkelijk begint.

Je ziet je studiegenoten en krijgt spontaan een paniekaanval. Dat iedereen een stuk talentvoller is dan jij, had je ingecalculeerd. Maar om daadwerkelijk omringd te zijn door deze mensen is minder leuk.
Alle onzekerheden zorgen dat je de jaren erna ongeveer elke twee maanden besluit om nu echt te stoppen met deze gekkigheid. Je kan het niet, je wilt het niet. Maar eigenlijk wil je ook niks liever dan wat je nu doet. Volg jij het nog?

Verrek, jouw pad met al zijn kronkels blijkt tóch jouw puberdroom te zijn. De droom is alleen minder utopisch dan je had verwacht. Sterker nog, het is soms een ware hel. Want als je gepassioneerd ergens mee bezig bent, is er eigenlijk geen eindpunt. Je bewandelt dat kronkelpad zonder dat je precies begrijpt waarom. En zo ontwikkel je een soort haat-liefderelatie met wat je aan het doen bent.

Om te zorgen dat de liefde de overhand krijgt, is het belangrijk om vooral te genieten van de weg die je aflegt. Het behalen van hoogtepunten en krijgen van erkenning lijken soms einddoelen van die ongemakkelijke route. Maar eenmaal behaald, blijken het vaak inspiratieloze tussenstopjes te zijn en was alles wat daarvoor gebeurde toch veel leuker dan je dacht.

Illustratie blog: Evi Penders
Illustratie homepage: Aileen Melief

Volg ons op Instagram