| 
|
Femke Meijboom is tweedejaars student crossmediale communicatie aan de Rotterdam Academy (RAC). Ze is al sinds de brugklas gedreven bezig met schrijven en doet dat voor Profielen onder meer over lifestyle en het studentenleven.
Er was een tijd waarin ik alles wilde delen: welk koekje ik bij de koffie at of dat het pijpenstelen regende terwijl iedereen dat met eigen ogen ook kon zien. Ik was verslaafd aan het verzamelen van hartjes en volgers op Instagram. Nu, een jaar later, durf ik te delen zonder me zorgen te maken hoeveel likes ik binnenhaal. Daar moest wel iets voor gebeuren.
Het viel me steeds meer op: ik was alleen nog maar bezig met de likes op mijn foto’s. Ik wilde dat mensen me leuk en inspirerend vonden, maar eigenlijk was ik vooral bezig om mezelf met anderen te vergelijken. En me af te vragen waarom zij het wel ‘maakten’ op Insta.
Ik maakte niks van mezelf, maar kopieerde, om maar hartjes binnen te halen. Ik herkende mezelf uiteindelijk niet meer terug. Dat moest anders.
Dus ik zette de meldingen van de apps uit, zodat ik niet meer elke minuut naar de binnenkomende likes staarde. En ik realiseerde me dat het succes van een ander niet mijn verlies hoeft te zijn. Omdat ik wilde stoppen met mezelf vergelijken, veranderde ik mijn telefoonachtergrond in de quote: ‘Comparison will kill you.’
Dat hielp al. Maar ook mijn creativiteit was weg omdat ik me zoveel zorgen had gemaakt over wat andere mensen van me dachten. Door mijn social media op te schonen en echt alleen maar inspirerende accounts te volgen, voelde ik de druk langzaam verdwijnen. De lol en het geloof in mezelf kwamen terug. Ik kreeg weer zin om dingen te maken.
Nu, een jaar later, kan ik zeggen dat ik trots ben op de persoon die ik ben. Ik ben open geweest over mijn ervaring met afwijzing en heb deze strijd tussen mij en de hartjes de afgelopen maanden eerlijk op Instagram gedeeld. Ik ben dus begonnen te delen wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, en dat voelt écht, dat voelt van mij.
Mijn verslaving aan de virtuele hartjes is voorbij. Door te stoppen met vergelijken en op zoek te gaan naar mijn eigen identiteit, heb ik langzaam maar zeker weer teruggevonden wat mijn échte hart sneller laat kloppen. En aan dát hart wil ik mijn leven lang verslaafd blijven.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Mooi!
Er was eens een man die dat liken op telefoontjes wel leuk leek, maar hij had geen telefoon waar dat mee kon. Dus ging hij op straat gewoon mensen aanspreken mondelinge likes uitdelen.Hij had binnen korte tijd vier volgers: een politieman, een maatschappelijk werker en twee broeders van een psychiatrische kliniek, die aankondigden dat ze de volgende keer een dwangbuis meenemen.
Moraal van het verhaal: doe met je telefoon geen dingen die je in het dagelijkse leven ook niet doet en die ja van andere mensen hinderlijk zou vinden.
@Hugo deze vergelijking gaat al in de tweede zin compleet van de rails, want als je tegen iemand in het echt zegt “hey, ik vond x of y van jou leuk” krijg je echt geen crisisteam op je dak. In het dagelijkse leven besteed je ook aandacht en vriendelijkheid en bevestiging aan elkaar.
Vrij ouderwetse take dit dus.
Mooi stukje Femke, altijd (online en offline) doen wat je eigen hart je ingeeft.