Als ik het bedrijf binnenstap, staat Tuğçe me al op te wachten. Ze ziet eruit om door een ringetje te halen. Ze regelt een bezoekerspasje voor me, neemt me mee naar een spreekkamertje en stelt me voor aan haar begeleiders. Voor ik iets kan vragen, beginnen zij de loftrompet te steken over Tuğçe. Ze heeft zich razendsnel ingewerkt. Ze neemt initiatieven, helpt collega’s en is verbazend handig met het ERP-systeem. ‘Dat klinkt goed’, zeg ik tegen Tuğçe. Ze glimlacht bescheiden maar zelfverzekerd. Ze weet precies wat ze wil.

De volgende student is Bryan. Vorig jaar zat hij bij mij in de les. Hij kwam standaard te laat en deelde, voor hij ging zitten, eerst hier en daar wat boksjes uit aan klasgenoten. ‘Bryan, pet af, oortjes uit. Pak je boek eens.’ ‘Heb ik niet bij me, mevrouw.’

En nu loopt hij stage bij een transportbedrijf. Ik rijd naar het door hem opgegeven adres en kom terecht bij een gigantisch distributiecentrum. De administratie blijkt ergens anders te zijn. Nu ben ik twintig minuten te laat! Gejaagd meld ik me bij de receptie. Bryan wordt gebeld en verschijnt meteen. Hij ziet er kwiek en redelijk netjes uit.

Hier geen pasjes; we gaan meteen naar het kantoor van zijn begeleider. Deze geeft aan heel blij te zijn met Bryan. Altijd keurig op tijd, pakt alles op, kan met iedereen omgaan. Waren alle stagairs maar zo! Ik probeer mijn verbazing niet te laten blijken. Maar ik kan het niet laten om, voor ik vertrek, aan Bryan te vragen: ‘Hoe komt het nu dat je hier zo goed presteert, terwijl je in de klas soms knap irritant was?’ Even lijkt hij de vraag niet te begrijpen. Dan breekt er een brede glimlach door: ‘Maar mevrouw, dat is school!’

Ben je actief op Twitter? Profielen, het onafhankelijke nieuwsmedium van de Hogeschool Rotterdam, ook. We delen er onze artikelen. En meer.