Vrede hebben met de dagen zoals ze zijn, vind ik lastig. Zo voelt een normale werkdag zonder extra activiteit als een burgerlijke dag. En burgerlijkheid vind ik maar niks. Daarom maak ik graag heel lange werkdagen, zodat ik sneller tijd heb om dingen te kunnen doen die mijn kortetermijngeluk vergroten. Een dag thuis hangen hoort daar eigenlijk niet bij.

Zo leefde ik enorm toe naar de kerstvakantie omdat ik dan ‘welverdiend’ zou kunnen uitpakken met feest en avontuur. De weken daarvoor waren weliswaar helemaal volgepropt, maar dat telde niet want dat waren school- en werkweken. In de vakantie lag ik totaal afgepeigerd bij m’n moeder op de bank. Man oh man, wat vond ik mezelf een saai wijf.

Ik kon moeilijk begrijpen waarom ik nou zo moe was, wat door het lamlendige Netflixen heen voor een hoop frustratie zorgde. Mijn vakantie was toch helemaal niet bedoeld om op de bank te gaan liggen? De angst voor het saaie leven stak de kop op.

Op derde kerstdag was ik vijf bankdagen verder en had ik weer wat energie. Dat moest ook wel want die avond kwam er een groep vrienden bij mij eten. Het was een heerlijke avond. Ik voelde me rijk om zoveel leuke mensen om me heen te hebben en genoot van alle onzinnige grappen en fijne gesprekken.

Ondanks dat de avond lang duurde, kwam er ook aan dit euforische moment een eind. En verrek, daar lag ik weer uitgestrekt op de bank, helemaal niks te kunnen. En verrek, dezelfde avond ging ik weer de stad in want ik had weer een beetje energie.

Aan de hele heisa kwam een gedwongen eind, aangezien er nog een research paper te schrijven was. Van glittershirts en champagne, naar trainingsbroeken en boeken. Het was niet lachen, gieren brullen, het was huilen, zuchten en puffen. Althans, de eerste tien minuten. Tijdens het schrijven van mijn paper besefte ik dat ik het eigenlijk best fijn vond om hiermee bezig te zijn. Los van de frustratie dat ik te laat begonnen was, het bijzonder veel tijd kostte en ik me soms verschrikkelijk dom voelde, gaf het me ook een voldaan gevoel om in mijn eentje te werken aan iets wat ik belangrijk vond. En het was rustgevend dat dit mijn enige prioriteit was.

Van mijn overvolle weken heb ik geen spijt, het resulteert (naar wens) in een rijkgevuld leven. Wel probeer ik wat vaker te genieten van de momenten die normaal voelen. Normaal link ik vaak aan werk, studie of uitrusten. Het constante uitkijken naar nieuwe hoogtepunten doet je soms vergeten waar je eigenlijk mee bezig bent.

De afgelopen maanden heb ik praktisch op school en in mijn studio gewoond en dat was best wel heerlijk. Ik maakte lange dagen die echt niet alleen gevuld waren met werk maar ook met een lading gezelligheid. De vakantie was gewoon een lange kater van deze intensieve periode en dat was het helemaal waard.