Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 4 days ago
| 
|
Vivian van Leeuwen is haar lerarenopleiding Nederlands aan het afronden. Ze heeft lichamelijke beperkingen. Lees haar eerder verschenen blogs.
Wat was ik naïef toen ik net met mijn scriptie begon. Naïef genoeg om te denken dat mijn eindeloos lange, bodemloos diepe verkennende onderzoek van twintig, veertig, zestig pagina’s gewoon oké was door mijn ‘bijzondere’ onderwijspraktijk (het afstandsonderwijs) en de combinatie met mijn minoronderzoek. Kwam ik even van een koude kermis thuis.
‘Probeer je theoretisch kader rond de zes tot acht – maar liever zes – bladzijden te houden’, zeiden mijn scriptiebegeleiders toen eenmaal duidelijk was wat het onderwerp precies moest zijn en hoe ik dat moest gaan onderzoeken. Zes bladzijden. Vaarwel mijlendiep verkennend onderzoek. You never stood a chance.
Ik heb me er zuchtend en morrend bij neergelegd: zes tot acht bladzijden voor literatuuronderzoek, methodeanalyses en interviews. En ik snap het best: je moet beknopt zijn, bij je punt blijven, al die dingen. Dat is voor mij ook wel een leerpunt: ‘beknopt’ komt namelijk niet echt voor in mijn vocabulaire.
Maar aan de andere kant, een theoretisch kader van zes bladzijden? Wat is dat voor waanzin? Een vriendin van de opleiding social work moet er eentje van twintig maken (dat klonk mij als een heerlijke droom) en in de scripties die ik als naslagwerk gebruik, lopen de pagina-aantallen ook al gauw in de vijftig.
Je scriptie is toch juist hét moment om te laten zien wat je allemaal hebt geleerd van die tientallen vakken, projecten, hoogtepunten en uitglijers van de afgelopen vier of vijf jaar. Dan moet je daar toch ook diep in kunnen duiken, lekker pochen met wat je allemaal weet en met hoe goed je ‘hogere denkvaardigheden’ wel niet ontwikkeld zijn dankzij je studie?
Ik denk dat ze bij de lerarenopleiding willen dat we aan de oppervlakte van de beroepspraktijk blijven. Het is tenslotte toepassingsgericht onderwijs.
Maar toch… de intellectuele vrijheid wordt zo wel flink aan banden gelegd. Tuurlijk, je kunt genoeg vertellen in zes bladzijden. Maar ik had er liever zestig gehad. Nog iets om toe te voegen aan het lijstje ‘redenen waarom een scriptie schrijven helemaal niet zo leuk is’.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Hey Vivian,
Leuk om weer een stuk van je te lezen. Als je zo van theorie houdt, raad ik je aan om na te denken om door te stromen naar de universiteit. Je bent er slim en gemotiveerd genoeg voor;-).
Groetjes,
Joeri
Juist het helder kunnen opschrijven in zo min mogelijk woorden laat zien dat je de stof echt beheerst. Je moet dan namelijk goed nadenken over wat relevant is om je onderzoeksvraag te ondersteunen (en dus een selectie maken van alles wat je gelezen hebt). Scripties op de universiteit mogen doorgaans niet langer zijn 30 pagina’s, en ook wetenschappelijke artikelen hebben vaak een limiet op het aantal woorden (er zijn wetenschappelijke tijdschriften met de voorwaarde dat je een artikel alleen mag aanbieden als het minder dan 8000 woorden bevat!). Dat er dus een limiet is van 6 pagina’s voor je theoretisch kader, kan ik dan ook alleen maar toejuichen! Het is dus de kunst om binnen die 6 pagina’s een helder en logisch verhaal te schrijven, dat leidt tot jouw onderzoeksvraag.
Heel veel succes in ieder geval met je afstudeeronderzoek!
“I didn’t have time to write a short letter, so I wrote a long one instead.” ― Mark Twain