Ik vond het vies. Zag al heel jong de dreigende teksten op sigarettenpakjes en ik wist dat het ongezond was. En dus probeerde ik mijn vader ervan af te krijgen, wat op mijn negende eindelijk lukte dankzij een gezamenlijke deal: hij stoppen met roken, ik stoppen met de fopspeen die ik toen nog had.

Nu, bijna zestien jaar later, heb ik nog weleens bizarre dromen waarin mijn vader opeens weer rookt. Maar die felle antirookhouding van toen heb ik niet meer. Ik erken dat mensen het lekker zelf moeten weten. Grootschalige antirookcampagnes en elk nieuw rookverbod juich ik overigens nog altijd luidkeels toe. Want ik vind het nog steeds vies en ongezond, en ik ben nog steeds trots dat ik mijn vader van het roken heb afgeholpen.

Zelf heb ik heel lang absoluut geen behoefte gehad aan roken of andere drugs. Ik zag het overal, maar voelde zelf nooit het verlangen om het te proberen. Zelfs niet toen ik op mijn vijftiende een vriendje kreeg dat blowde, zelfs niet toen ik begon met studeren en in de ‘experimenteerfase’ kwam.

En nog steeds niet: ik hoef niet zo nodig te experimenteren. Ook niet met alcohol: ik vind wijntjes lekker – tot grote hilariteit van mijn arts toen ik zestien was – en cocktails inmiddels ook, maar nooit lekker genoeg voor meer dan een bodempje.

Nog nooit dronken geweest. Nog nooit geblowd of andere drugs gebruikt. Zo braaf als maar kan en zo groen als gras.

Nou ja… misschien toch niet helemaal. Want toen ik voor mijn 23e verjaardag voor het eerst ging stappen met mijn zus en een stel gezamenlijke vrienden, heb ik één enkel trekje van een sigaret genomen. Om te zien hoe dat nou was, hoe dat nou voelde. Om uit te proberen, vooruit, te experimenteren. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad, maar ik heb het ook geen seconde opnieuw willen doen.

Ik vind het wel best zo: geef mij maar een bodempje wijn of gin-tonic om mee te proosten op het leven. Hoe groen of doorgewinterd ik dan ben, maakt me weinig uit.

Volg ons op Instagram