Blog Okke: Morele ambitie
Blog van OkkeGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Senad Delic is geboren en getogen in Oostenrijk en woont sinds oktober 2017 in Nederland. Hij volgt de lerarenopleiding Duits, daarnaast is hij (slam-)dichter en schrijver. Hij schrijft vooral satirische stukken en anekdotes uit zijn leven als expat in Nederland.
Uit onderzoek dat door The men’s project werd uitgevoerd in de vorm van een nationale peiling, blijkt dat extreem geloof in mannelijke idealen veel vaker negatief gedrag in mannen veroorzaakt dan bijvoorbeeld etniciteit, religie of sociale stand.
Hoe komt dat?
Mannelijkheid als karakter is een geslachtsgebonden idee dat een aantal eigenschappen bevat, zoals: sterk, dapper, hard, slim, leidingnemend, niet-emotioneel. Zelfs in onze moderne tijd zijn jongens en mannen nog steeds zo geobsedeerd door dat maatschappelijk geconstrueerde beeld, dat van het einde van de wereld sprake is als je als ‘niet mannelijk’ wordt beschouwd door de maatschappij.
Het wordt volgens mij tijd om dat gedoe eens in twijfel te trekken. Laten wij het hierover hebben. Hier is mijn take:
Het krankzinnige volgen van geslachtsverwachtingen kan zeer schadelijke gevolgen hebben. Mannen die zich te druk maken om de eigen mannelijkheid en hun waarde aan deze sociale normen afmeten, zitten naar mijn mening stiekem in een constante strijd met zichzelf.
Door de maatschappelijke verwachtingen dat mannen sterk, leidingnemend en de ‘verzorgers van hun gezinnen’ moeten zijn, krijg je ook het negatieve effect dat mannen niet openlijk over mentale problemen of emoties kunnen praten, daar dit een teken van zwakte zou zijn – en dus in tegenstrijd met wat een man moet zijn.
Van de 1829 zelfdodingen in Nederland in 2018 zijn er 1176 door mannen gepleegd, voornamelijk door mannen van 50 tot 60 jaar. Mannen van 40 tot 50 staan daarbij op de tweede plek (CBS, 2019).
Ik zou graag willen benadrukken dat ik geen professional op dit gebied ben en dat er nog geen baanbrekend onderzoek naar dit specifieke onderwerp gedaan is. Ik wil aan de lieve lezers alsnog vragen om over het volgende na te denken: Er is volgens onderzoek wel een disproportioneel aantal mannen, dat onder geestelijke problemen lijdt. Hoe komt dat? Waarom is dat zo? Wij hebben het hier bijvoorbeeld over 64,3 procent van alle zelfmoorden. Vindt u dat niet hoog? Gaat er niet iets flink mis? Ik persoonlijk heb een vermoeden en ik vind dat statistiek meer zegt dan (columns met) duizend woorden.
Het concept van mannelijkheid mag wat mij betreft dus de tyfus krijgen. Ik ga aardbeiencocktails drinken en over mijn gevoelens praten als een absolute baas – en jij moet dat ook doen, gast!
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Vervelend al die hokjes en standaarden voor “wat/hoe iemand moet zijn”. Zo schadelijk voor de maatschappij als geheel. Je zou denken dat we het “mannen mogen niet huilen”-sentiment allang achter ons hadden gelaten, maar helaas is dat echt nog niet het geval. Zeker niet in bepaalde omgevingen en kringen. Dat ontkennen van emoties is het ontkennen van een belangrijk aspect van het menselijke bestaan.
Maakt zo’n “ontmenselijking” een persoon dan persé mannelijker? Totaal niet. Mentale gezondheid is de basis en het is juist een teken van kracht als iemand zn problemen kan erkennen.
Fijn dat je dit verdedigd, ook met je afsluiting, geweldig haha. Ik hoop echt dat het gaat veranderen, als niet snel dan geleidelijk.
Volgens cijfers van het CBS (2017) zijn er net zoveel mannen als vrouwen bij de psychiatrie ter consult aangemeld geweest. Het is daarnaast een misvatting dat praten over je emoties goed is voor je gezondheid. Bijvoorbeeld rouwbegeleiding blijkt in veel gevallen tot langere perioden van rouw te zorgen dan mensen die over gaan tot de orde van de dag. Een echte vent gaat vissen of naar Feijenoord als hij verdriet heeft. Beter dan aardbeiencocktails drinken. Beter voor je gebit ook.
Zonder verdere kritiek te willen leveren op de insteek van dit artikel, is het bij zelfdodingscijfers belangrijk om te kijken naar methode. Het is namelijk lastig om betrouwbare informatie te vinden over de hoeveelheid zelfdodingspogingen, dit is kennelijk geen tabeloptie in het systeem van het CBS. Schatting aan totaal pogingen per jaar is ongeveer 94000 volgens verscheidene bronnen.
De vraag is dan niet per se waarom mannen zo vaker zelfdoding plegen dan vrouwen maar waarom mannen er zo veel succesvoller in zijn. Als we kijken naar de CBS tabel over 2018 en deze instellen zodat de methoden zijn meegenomen, zien we dat mannen veel vaker een zelfdodingsmethode kiezen die gepaard gaat met heftiger geweld en een sneller resultaat.
De veruit meest gebruikte methode bij mannen wordt bijna drie keer zo vaak gekozen als door vrouwen, in tegenstelling tot de twee keer van het totaal en er is weinig kans bij deze methode om de persoon in kwestie te vinden en te redden. Dit in tegenstelling tot de methoden waar de hoeveelheid ongeveer gelijk is, deze zijn lastiger succesvol uit te voeren en de methode die vaker succesvol wordt gebruikt door vrouwen dan mannen heeft waarschijnlijk de hoogste kans op interventie. Zoek de data zelf op als dit onderwerp je interesseert, het leek me wat ongepast om deze details direct mede te delen. Het is gewoon beschikbaar op de site van het CBS.
Ik denk wel dat Senad een oorzaak van stress bij mannen aanwijst die bij kan dragen tot suicidale gedachten, maar ik denk niet dat we kunnen concluderen op basis van succesvolle zelfdodingscijfers dat daarin het probleem tot uitdrukking komt, zonder gegevens te hebben over de hoeveelheid pogingen en de verdeling daarbinnen. Ik zou ook verwachten dat vrouwen ook (evt. heel vrouw-eigen) problematieken hebben die leiden tot zelfdodingspogingen.
Aangezien ik vermoed (tevens als niet-expert) dat de grootste problematiek van de geconstrueerde verwachtingen op zal treden op jonge leeftijd gedurende de ontwikkeling tot volwassene, had ik de tabel even ingesteld om weer te geven wat de zelfdodingscijfers zijn in de jongste categorieën sinds 2000 tot 2018 (jonger dan 20 en 20-30). Als ik de getallen zo zie stijgen de succesvolle pogingen bij vrouwen sterker dan die bij mannen.
Goed, tijd voor een aarbeiencocktail.
@Ad Beckeringh
Hoi Ad! Bedankt voor jouw bijdrage.
“Het is daarnaast een misvatting dat praten over je emoties goed is voor je gezondheid” – met alle respect ben ik het er niet mee eens. Zorgen gesprekken over emoties niet voor de mogelijkheid om opgekropte gedachten en gevoelens actief te behandelen, in plaats van zich alleen daarmee te voelen? Is het niet behulpzaam om een andere perspectief te horen? In tijden van depressie en verdriet is het namelijk niet altijd mogelijk om reflectief en constructief met de eigen gedachten om te gaan.
Dat is volgens mij het hele concept van therapie, geestelijke zorg of zelfs vrienden.
Ik ondersteun mijn punten graag door de volgende link van de Mental Health Foundation UK. Die zullen het beter weten dan ik!
https://www.mentalhealth.org.uk/your-mental-health/looking-after-your-mental-health/talk-about-your-feelings#:~:text=Talking%20about%20your%20feelings%20can,times%20when%20you%20feel%20troubled.&text=It's%20part%20of%20taking%20charge,your%20head%20for%20a%20while.
Verder zorgt het praten over de eigen emoties voor meer begrip omdat er eindelijk iets wordt gecommuniceerd. Er zijn tientallen relaties die uiteenvallen omdat er niet genoeg gecommuniceerd wordt. Je kunt niet zomaar iemand’s gedachten lezen. Wat ik vaak van (ex-)vriendinnen gehoord heb is: “Ik kan jouw problemen niet ruiken!” 😉
Het voorbeeld met de rouwbegeleiding heb ik nooit eerder gehoord, maar vind het interessant dat je het aanspreekt – heb jij een bron hiervoor?
Ik kan mij voorstellen dat het niet altijd effectief is, maar ik vind niet dat het mijn punt van “Praat meer over jouw gevoelens” ontkracht. Als de rouwbegeleiding werkelijk ineffectief is, dan ligt het volgens mij aan het feit dat je bij de rouwbegeleiding constant omgeven bent door dood en verdriet. Terwijl het belangrijk is om sommige onderwerpen direct te behandelen om de emotionele baggage te verwerken (Confrontatie), helpt het misschien ook soms om afleiding te zoeken en in een therapietraject de positieve en goede dingen op te zoeken. Als dat voor jou Feijenoord of vissen is, vooruit dan maar. 😉
Ook al denk ik niet dat naar Feyenoord gaan of vissen voor elke vent de ultieme oplossing is…
Bedankt voor het lezen en het meepraten!
Mooi dat eindelijk iemand erover praat. Ik merk zelf dat mannen zich meer zo gaan gedragen als nog andere mannelijke personen aanwezig zijn. Dus enerzijds is het zeker nog verbonden met evolutionaire reden a la ik moet voor de meeste nakomelingen zorgen. Maar anderzijds merk ik ook hoe het afhankelijk is van de relatie die iemand met zichzelf heeft. Dus hoe eerlijk iemand met zichzelf is, want vaak ervaren we een dissonantie tussen ons zelfbeeld, gedachten en gedrag. (Al is de leugen nog zo snel,de waarheid achterhaalt haar wel.)
Als je ermee vrede hebt wie je bent dan zal je niet meer continu met jezelf of anderen erover aan het vechten zijn en geen bevestiging van buiten in vorm van stereotiep groepsgedrag nodig hebben. Maar wel opletten, er zijn reden waarom stereotypen bestaan. Sommige mannen (in een andere context natuurlijk ook vrouwen) hebben het veilige vaste collectieve zelfbeeld erg nodig op dit moment, dus iedereen mag voor zichzelf kiezen.