| 
|
Femke Meijboom is tweedejaars student crossmediale communicatie aan de Rotterdam Academy (RAC). Ze is al sinds de brugklas gedreven bezig met schrijven en doet dat voor Profielen onder meer over lifestyle en het studentenleven.
De afgelopen twintig weken stonden in het teken van afstuderen. Miss Corona gooide een hoop obstakels op mijn pad maar ik kan toch zeggen dat ik ben afgestudeerd. Met trots? Nee, ik ben teleurgesteld.
Het moment dat ik te horen kreeg dat ik mijn scriptie behaald had en dus op mocht voor het adviesgesprek, zat ik achter mijn laptop te gillen. Ik was zo nerveus. Ik was bang dat ik zou zakken op spelling, ondanks een externe corrector, maar ook op het gebied van innovatie en crossmediaal. Terwijl dat de helft van mijn opleiding is, crossmediale communicatie. Maar ik had het gehaald.
De afgelopen twee weken waren intens. Ik bereidde een video voor dit gesprek voor en sloopte op een dag niet alleen mijn camera, ik liet ook een stenen spaarpot op de grond kapotvallen. Het was niet mijn dag en uiteindelijk ook niet mijn week, want de helft ervan lag ik ziek in bed.
Ik hou van presenteren. Meestal zuig ik het verhaal uit mijn duim omdat ik dat het leukste eraan vind, maar dit keer had ik het echt goed voorbereid. Wat er ook zou gebeuren, ik zou niet met een 6 slagen. Het was een belofte die ik mezelf deed.
Afgelopen woensdag was het eindelijk zo ver. De presentatie ging geweldig. Ik durf wel te zeggen dat dit mijn beste presentatie is geweest op de HR. Vijftien minuten na mijn presentatie werd ik teruggebeld voor de uitslag en ik filmde mezelf voor mijn reactie.
‘Je hebt het gehaald!’ Ik juichte. Ik zei keihard YES, deed een fist pump en grijnsde van oor tot oor.
‘Je eindcijfer is een 6,6.’ Mijn glimlach verdween. Meteen. Ik zei hardop ‘k*t’ en baalde als een stekker.
Ik kan ontzettend ambitieus en perfectionistisch zijn, en dit is niet het cijfer dat ik wilde. Het voelde alsof ik faalde … ergens voelt het nog steeds zo. Ondanks alle obstakels van corona, had ik hoop, ging het goed en vlot en was ik toch wel trots op wat ik gemaakt had. Maar als mijn cijfer dat niet ondersteunde, wat betekende mijn gevoel dan?
De dag erna had ik mijn eindgesprek voor een vak rondom persoonlijke ontwikkeling. Voor dat vak schreef ik op: ‘Je hoeft niet te slagen om te slagen.’ Met andere woorden, in mijn ogen hoef je niet je doel te halen om ervan te leren. Hoe zuur en teleurstellend het ook is.
Telleurstelling zal vaker op mijn pad komen. Ik heb nog een heel leven voor me. Dat ik niet op LinkedIn kan ‘opscheppen’ met een hoog cijfer (#humblebrag, haha), dat is dan jammer, maar ik ben wel geslaagd. Ik steek een diploma in mijn zak, ben twee jaar ervaring rijker én ik heb mijn eigen bedrijf opgezet. Die 6,6 neem ik dan maar voor lief.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Beste Femke,
Mooi stukje! Ik kan mezelf echt erin vinden. Het is “relatable”.
Perfectionisme is tegelijk een vloek en een zegen. Er is niks mis met ambitie en het streven naar hogere prestaties, zolang dit maar in de vorm van gezonde zelfreflectie gebeurt, niet zelfhaat.
Ik scoor ontzettend hoog voor sommige vakken (#notsohumblebragwantikslaygewoon), maar haalde ook eens een 6,2 voor Vakdidactiek. Omdat ik alleen maar hoge resultaten gewend was, heeft dit mij emotioneel een beetje gesloopt. To say the least.
Ik ging naar de toetsinzage om te evalueren wat ik niet helemaal goed had gedaan. Daar vond ik het vooral belangrijk om een mindset van “Ah, ik had vanuit dit perspectief moeten denken” te bewaren in plaats van een “God, was wat ik stom, waarom sta ik nog ingeschreven”-mindset.
Meer evalueren, minder zelfvernietigen! En zoals Billy Joel ooit zei in zijn prachtig nummertje ‘Vienna’:
“Slow down, you’re doing fine – you can’t be everything you want to be before your time”…
Je kunt het ook andersom schrijven: “Je hoeft niet te slagen om te slagen” wanneer je bijvoorbeeld een 4 hebt gehaald buiten jouw schuld om. Je bent dan niet geslaagd, want je moet je afstuderen herkansen. Wel kun je van alle omliggende omstandigheden meer geleerd hebben dan je medestudent die vloeiend naar een 8 gedragen wordt. In je latere loopbaan steek je dan met kop en schouder boven iedereen uit, terwijl je niet geslaagd bent!
@Yoeri Meulemans,
Dat is precies wat ik dacht tijdens het lezen van dit artikel. Ik zelf loop al sinds 2012 rond op mijn opleiding. Maar ik zou nooit gedacht hebben dat ik van alles rondom de opleiding zoveel meer zou leren dan van de opleiding zelf. Zo ben ik in het ondernemersschuitje gestapt en heb inmiddels een drietal horecazaken die lopen als een trein. Nog steeds schrijf ik me elk jaar opnieuw in voor mijn studie. Waarom? Omdat ik het papiertje wil halen om te kunnen zeggen dat ik de opleiding goed heb afgerond. That’s it!
Mijn advies voor iedereen is dan ook; staar je vooral niet blind op nominaal afstuderen en grijp elke kans aan tijdens je opleiding om je vaardigheden uit te breiden (bestuursjaar of wat voor dingen dan ook).
0866044
Buddha verwoorde het als volgt: menselijke lijden komt voornamelijk door onze eigen onrealistische verwachtingen.
Ik snap dat het onbevredigend is, maar ik zie geen enkele successvolle psycholoog/politicus/manager of zels arts opscheppen over hun hoge cijfers tijdens hun opleiding.
Immers is het ook niet enkel het cijfer wat telt, maar vooral de moeite die er in is gestoken en wat jij als persoon er van hebt geleerd. Dat wil niet zeggen dat men niet ambitieus moet zijn, maar vooral dit in perspectief te plaatsen.
Daar waar dik 60% van mijn klas een onvoldoende haalde, was ik apetrots op mezelf met een kleine 5.6.