Als je zou willen, dan kun je bijna elke dag naar een conferentie waar brainstormsessies worden gehouden over hardnekkige sociale problemen. Er is natuurlijk niets mis met conferenties, maar mij bekruipt soms toch het gevoel dat we het punt voorbij zijn waar dit soort zaken niet nóg bespreekbaarder gemaakt kan worden.

Openheid, transparantie en het doorbreken van taboes lijken op zichzelf een sociale norm te zijn geworden, maar waar leidt dat eigenlijk allemaal toe?

In de media zijn de laatste tijd nogal wat bekende Nederlanders te zien die open willen zijn over hun eigen (soms vermeende) stoornis of verleden. Daar zitten indrukwekkende verhalen bij waar we veel van kunnen leren. Maar soms wordt die openheid gepresenteerd alsof er een revolutie plaatsvindt. Dat is niet altijd wat degene die een boekje opendoet over zichzelf bedoelt, maar zo wordt het dan opgevat door het publiek.

Toen Matthijs van Nieuwkerk en Erik Scherder onlangs in DWDD een boekje opendeden over hun angsten, werd op social media gezegd hoe goed het was dat dit taboe nu eindelijk eens doorbroken werd. In werkelijkheid werd er natuurlijk helemaal geen taboe doorbroken.

Een echt taboe is juist iets waar niet over gesproken mag worden. En als dat dan toch gebeurt, dan roept dat altijd controverse op. Dan staat de meerderheid van de mensen juist níet te juichen en vaak is daar een goede reden voor. Als Erik en Matthijs zouden vertellen dat zij het leuk vinden om zo nu en dan in het weekend een nest jonge katjes dood te knuppelen, dan zouden ze een stuk minder bijval krijgen.

Wat Van Nieuwkerk en Scherder doen is dan ook geen taboe doorbreken, maar meedeinen op een maatschappelijke trend waarin praten over persoonlijke zaken een doel op zich lijkt te zijn geworden.

Natuurlijk is het fijn om je niet te hoeven schamen als je een angststoornis hebt. Dan is het fijn om te weten dat er ook anderen zijn die ermee te maken hebben. Maar de huidige transparantie heeft ook wat minder mooie kanten. Mag je ook nog iets voor jezelf houden, of mag je alleen eigenaardig zijn als je daar ook volledig transparant over bent?

Als je wil leren omgaan met je eigen eigenaardigheden, dan heb je het nodig om voor jezelf te kunnen bepalen wat je deelt met anderen en wat je voor jezelf houdt. Een samenleving waarin de norm heerst dat je open moet zijn, maakt dat moeilijker. En dat lost niets op.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.