Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 6 days ago
Ik las laatst het boek van Fokke Obbema met die vraag als uitgangspunt. Hij ging het zich afvragen na een hartstilstand. Het heeft voordelen je die vraag eerder te stellen.
In zijn boek, dat een verzameling interviews is met mensen van allerlei achtergronden, stelt hij steeds opnieuw die vraag. Sommigen – vaak wetenschappers – zijn resoluut: het leven heeft geen zin (maar het is wel hartstikke leuk en interessant). Anderen – vaak spirituele mensen – menen dat er van alles ervaren en ontdekt moet worden wat in een zekere vorm na onze dood betekenis krijgt (het leven als tijdelijk tussenfase). Maar een opvallende rode draad was: ‘in verbinding zijn’. Met jezelf, elkaar, de natuur en de omgeving.
Veel van de problemen die ik als studentendecaan bij studenten tegenkom, hebben in de kern iets te maken met het kwijt zijn van die verbinding. Met zichzelf en/of anderen. Met projecten of planningen. Met een doel of visie. En regelmatig ook met die ‘zin’. En dat is heel bedreigend. Het geeft gevoelens van angst, eenzaamheid en verdriet.
Het eerste dat ik dan ook doe is de herverbinding zoeken, met wat dan ook en hoe klein die ook is. Zo vraag ik aan een student met gevoelens van depressie wel eens: ‘Met hoeveel andere mensen op deze planeet deel je deze gevoelens. denk je?’ Of een student met heel veel stress vraag ik zich eens te herinneren in welke activiteiten hij vroeger altijd veel plezier had. En studenten die nooit over hun problemen met anderen praten, leg ik vaak de vraag voor: ‘Waarom ontneem jij jouw vrienden de kans vriend voor je te mogen zijn?’ Vanuit die beginnetjes, die hervonden ingangen, kan weer gebouwd worden aan solide verbindingen, met zichzelf, het leven, de eigen doelen en de omgeving.
Het lijkt soms alsof we in een tijd leven waarin we ons niet verbinden, maar juist losmaken van elkaar. Dat is niet altijd negatief, maar als we kijken naar de enorme vraagstukken die er liggen op globaal niveau, houd ik mijn hart soms vast. We komen allemaal voort uit collectiviteit. Niet in de laatste plaats als soort, maar ook meer ongrijpbaar als product van onze cultuur, ons collectieve bewustzijn, de tijdgeest en natuurlijk zijn we allen geheel gefabriceerd uit sterrenstof! Als we dat, dwars door al onze verschillen kunnen blijven zien, is er altijd weer verbinding en zin.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
ik ook van jou! 🙂