Om 20.57 uur het huis binnenlopen omdat we geen parkeerplekje konden vinden is absoluut het spannendste wat me is overkomen afgelopen maand. Of was het toch (spoiler alert!) het vertrek van de drie Nederlanders uit het Big Brother-huis? Meer dan dat zal het in ieder geval niet zijn.

Alsnog zijn er voor mij genoeg kansen om dit hét jaar te laten zijn. Ik ben tenslotte net begonnen aan mijn afstudeerstage. Op een plek waar ik, net als de meeste Nederlanders, de hele dag achter mijn scherm zit en tijdens de lunch een blokje om loop.

Wellicht zal je me nu een zeikerd vinden, want ook met al deze verveling heb ik het beter dan mensen die op de IC liggen. Maar laat het duidelijk zijn dat waar ik het heb over pure verveling en coronamoeheid, ik mijn vrienden zie kampen met echte mentale problemen.

Ik ben er absoluut voor om het algemeen belang na te streven, maar is die 0,6 procent wereldwijde sterfte het algemeen belang nog wel? Uiteraard zie ik ook liever helemaal geen sterfte, maar steeds vaker gaat de vraag door mijn hoofd of de huidige maatregelen niet meer schade veroorzaken dan ze voorkomen.

Een toename in mishandeling, eenzaamheid. Gemiste diagnoses en operaties. Heel wat meer angststoornissen. Het doet mij vrezen voor wat er komen gaat. Graven we onszelf niet in een nóg diepere put waar we, wanneer iedereen dan eindelijk gevaccineerd is, nog moeilijker uitkomen?

Ik zou niet in de schoenen willen staan van de mensen die de keuzes voor het land moeten maken, maar wel zou ik ze willen aanraden om alvast een leger psychologen en artsen klaar te zetten die het puin van het afgelopen jaar zo snel mogelijk kunnen opruimen.

Misschien snap ik nu waarom ik 2021 opende met dezelfde gedachten als 2020: uit hoop en de noodzaak om te kunnen leven, groeien en ontwikkelen.

Volg ons op Instagram