Ik doe mijn ogen dicht en ik waan me in AFAS live. Ik ruik de geur van bier en het zweet van vijfduizend mensen. Ik zie de zanger van Powerwolf in zijn priesterkostuum het podium oplopen en ik voel de warmte van de vuurshow in mijn gezicht. Als ik de eerste tonen van Demons are a girls best friend hoor, begin ik in mijn woonkamer mee te headbangen terwijl ik in mijn hoofd de moshpit in spring.

Wat is er beter dan dat? De ervaring begint vaak al weken van tevoren als je ernaartoe begint te leven. Dan komt het moment dat het licht uitgaat en je je favoriete artiesten eindelijk van dichtbij ziet. De muziek zelf is nog beter dan op cd. Ik mis het zo.

Ik mis nu zelfs de minder leuke dingen. Ik mis het om in mijn gezicht geschopt te worden door een crowdsurfer. Ik mis de suizende oren en stijve nek na afloop. Ik mis het dat zwetende mensen zonder shirt tegen me botsen. Als iemand even wat bier in mijn haar wil gooien zou dat denk ik al iets helpen tegen mijn heimwee.

Het concert van Powerwolf staat gepland op 10 oktober. Zou het echt? Zal ik in oktober weer in een grote groep mensen mogen staan meeschreeuwen met de songteksten waar ik anderhalf jaar op heb kunnen oefenen? Zal ik dan weer tegen mensen aan mogen springen en duwen in een moshpit? Ik hoop het zo.

In tijden van verdriet en frustratie heb ik dat gewoon nodig. En waar leven we al een jaar in? Juist. Het is een opeenstapeling van verdriet en frustratie. De neiging om te schreeuwen zit er sowieso wel in. Dan maar beter ergens waar de buren zich geen zorgen gaan maken. Maar laat mijn uitlaatklep nou net een corona-horrorscenario zijn. Afwachten dus.

Ik tel de dagen af tot ik eindelijk weer mag. In de tussentijd luister ik maar naar het enige concert waar ik nog wel van kan genieten: mijn vriend als hij onder de douche staat.

Volg ons op Instagram