Als ik haar precies dat zeg en vraag hoe dat komt, zegt ze: ‘Nou, ik kreeg een vast contract van mijn werkgever en ze hadden het al over een eigen mentorklas volgend jaar en ik kreeg het er helemaal benauwd van. “Zit ik hier nu vast?”, vroeg ik me af. Want dit wil ik helemaal nog niet.’

Ik leg haar uit dat je een vast contract gewoon kunt opzeggen, want dat wist ze niet.

‘Wat zou je dan zo graag nog doen S.?’ Met dat ik de vraag stel, beginnen haar ogen te stralen. ‘Ik zou bijvoorbeeld heel graag een tijd les willen geven op een school in Vietnam.’ Die boodschap legt de snelle route in mijn brein af en voor ik er goed wel over na heb gedacht, roep ik: ‘Doen!’

Ze moet erom lachen maar er is ook angst op haar gezicht te lezen. ‘Maar ik heb ook een relatie, en vrienden zijn allemaal bezig met banen en toekomstplannen. En daar proberen ze mij ook van te overtuigen.’ Ondertussen is mijn collega Samantha ook aangeschoven. We gaan een varkentje wassen.

‘Laat je niet gek maken door dat typische westerse denken, S. We zijn hier al zo vroeg en overheersend bezig met het creëren van (schijn)zekerheid, dat we onszelf verstikken om nog spontaan en vrij te dromen. Maar neem van ons aan: als wij terug zouden kunnen naar waar jij nu staat, zouden we aan dat dromen, “durven” en “doen” hebben vastgeplakt. Maar wij hebben nu hypotheken, banen, gezinnen, verplichtingen. Ook allemaal best oké en leuk, maar veel minder vrij. En ga maar na S.: wat zou het ergste zijn dat je kan gebeuren?’

Daar heeft ze geen antwoord op. ‘In het ergste geval kom je eerder terug, en weet je voor altijd dat je het probeerde en onderzocht hebt.’

Angst en twijfel lijken plaats te hebben gemaakt voor vertrouwen en inspiratie. Een paar kilo lichter zegt ze gedag. Samantha en ik kijken elkaar aan. En ik weet dat we allebei twee gedachten delen: ‘Ik zou best willen ruilen’ en ‘Hoe tof is onze baan!’

Aan alle studenten: Droom, Durf, Doe!

Volg ons op Instagram