Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 5 days ago
| 
|
Serge Feldmann was van 2011 tot 2024 studentendecaan op de HR en is nu senior beleidsadviseur studentenwelzijn. Hij blogt om de wereld een klein beetje te helpen veranderen. Zijn eerdere blogs lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
Wanneer ik zwoegend op mijn racefiets soms een ligfietser tegenkom, denk ik altijd: ‘Gast, wat wil je nou: In je bed liggen of fietsen?’ Maar het kan nog onzijdiger: een elektrische ligfiets. Maak daar maar eens wat van.
Of neem de studenten die wel ‘aanwezig’ zijn bij een online les, maar hun camera niet aan zetten. Ben je er nou wel of niet? Of studenten die bij me komen en me in alles duidelijk willen maken dat ze echt een stap terug moeten zetten omdat de stress te groot is geworden maar ook geen vertraging willen oplopen. Alsof ze zeggen: ‘Ik wil enkel de zonzijden van mijn twee opties.’
Dat is een begrijpelijk streven vanuit onze voortdurende hang naar en verslaving aan geluk, comfort, vrijheid en genot. Realistisch is het zelden. Dat gegeven maakt besluiteloos. En man, wat zijn we dat. Terwijl we juist nu zo veel behoefte hebben aan duidelijkheid en heldere keuzes. Zeker ook van onze autoriteiten.
De Hogeschool is ook niet bepaald een baken van duidelijke keuzes. Bijvoorbeeld over wat je als online aanwezigheid beschouwt. Maar ook: je mag weer naar school, fijn als je een sneltest doet, maar het hoeft niet. Feit is ondertussen dat veel mensen met klachten of na een positieve test, de regels aan de sneaker lappen.
Net als de hogeschool, wil ook de overheid stug blijven geloven in de verantwoordelijke (intelligente) houding van het volk. ‘Als wij ze dringend vragen niet allemaal naar het park te gaan als het lekker weer is, dan doen ze dat heus niet.’ Dat is ongeveer net zo naïef als denken dat het volk nog steeds gelooft in de integriteit van diezelfde politici.
Durven dergelijke instanties nog wel duidelijke keuzes te maken? Of is men bevreesd voor stevige reacties van opgehokt, opgefokt en gepolariseerd volk?
Ik ben zelf natuurlijk al net zo besluiteloos. Steeds weer, de laatste 5 km op die racefiets krijg ik pijn in mijn reet en lijkt alle kracht uit mijn beenspieren verdwenen. Of het nu een tocht van 50 of 100 km is. En steeds weer beloof ik mezelf dan: ‘Ik stop er mee! Wat een rukhobby! We verkopen dat ding en dan gaan we snel aan de elektrische ligfiets.’ Een uur later roem ik diezelfde rit als een van de lekkerste en leukste ooit. Die racefiets blijft, de schaduwzijde van die optie neem ik op de koop toe.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
“Maak een keuze!”? Nee.
SeewhatIdidthere? 😛
Iets serieuzer, ik denk dat besluitvorming niet als moment maar als proces gezien moet worden. Ik zie geen problemen met het uitstellen van bepaalde beslissingen, mits dit geen toegevoegde negatieve consequenties heeft, als je even wat tijd nodig hebt om de realiteit in te laten zinken.
We dragen allemaal verwachtingen en hoopvolle beelden van de toekomst met ons mee en als er tegenslag in het spel komt en deze verwachtingen overhoop gooit, kan het geenszins kwaad om even te pauzeren en er stil bij te blijven staan in plaats van op volle snelheid op die racefiets te blijven gaan. Om er een tegelwaardig cliché aan toe te voegen: het leven is een marathon, geen sprint.
Verder zie ik best veel keuzes in je voorbeelden: een keuze om een camera uit te laten, een keuze om regels te negeren, een keuze op naar het park te gaan bij de eerste de beste gelegenheid. Maar ook keuzes om als school als toegankelijk gezien te worden en studenten aan te willen trekken, en een keuze om verkozen te willen worden bij de volgende verkiezingen. Is het angst, of is het een vorm van pragmatisme?
Dank voor de comment!
De soep wordt uiteraard niet zo heet gegeten. Ik chargeer. De titel had wellicht ook ‘duidelijke’ nog kunnen gebruiken. Wat ik aanstip zijn de halfslachtige keuzes. Dat wat kleurloze midden. Misschien wel, misschien niet. Maar vooral hoe me dat een ruim jaar in Corona kennelijk meer en meer stoort. Want ik zie het bij mezelf ook steeds meer.
Ik snap je punt, zeker wat het instanties betreft heb ik me ook al enkele keren geërgerd aan de slappe koers maar dat had ik vorig jaar al. Ik heb nog wel wat vraagtekens bij een keuze om maatregelen af te schaffen terwijl er geen duidelijke verbetering zichtbaar was. Het kwam op mij over als een puur populistische beslissing. Ik ben zelf ook zeker blij dat die avondklok weg is, ben daar nooit voorstander van geweest, maar dat is omdat ik er niet van overtuigd ben dat het nut had. Iets waar ik overigens nog steeds geen goed onderzoek van heb gezien (ik sta open voor links).
Mensen zullen heus niet massaal naar parken gaan? Gaan ze wel. Terrassen om zes uur dicht? Er gaan heus groepen thuis verder. Slechts een kwart van de bevolking heeft de 1e vaccinatie gehad, dus ik verwacht over een paar weekjes weer een stijging in de dagelijkse besmettingen en ‘heel verraste politici’ die zeggen “Hoe kan dat nou?”
Uiteindelijk hebben alle keuzes consequenties en pretenderen we graag dat dit niet zo is. Verantwoordelijkheid nemen voor die consequenties is voor de meeste mensen lastig, ook voor mij. Het wordt dan snel aantrekkelijk om geen keuze te maken of om deze af te schuiven en zo de verantwoordelijkheid ergens anders te leggen.
Ik denk niet dat ik het de Hogeschool zou aanrekenen betreffende de sneltest, zolang verdere maatregelen intact blijven. De overheid reken ik het graag aan, als ze niet in staat zijn om beslissingen te nemen, wat is hun functie dan?
Weer lekker goed verwoord Serge! Wel nog een dingetje van mijn kant: bij online sessies maak ik die keuze en dat is gewoon aanwezig met camera aan. In een lokaal ga je ook niet achter een schot zitten als je aanwezig bent 😉 En verder tja, keuzes he…. niet durven fouten te maken en daardoor in de twijfelzone blijven hangen. Sommige mensen kunnen dat 🙂