Openingszinnen als ‘Shall I campare thee to a summers day?‘ en ‘Hij schijnt me gelijk te zijn aan een god’. Ik kan ze keer op keer blijven lezen. Zinnen die honderden tot duizenden jaren geleden geschreven zijn. Liefde is namelijk tijdloos.

Ik snap ook niet alles van het ouderwetse taalgebruik, maar dat maakt me niet uit. Liefde is niet letterlijk, het gaat om het gevoel. Het gedicht van Catullus gaat over wat er gebeurt in zijn lichaam wanneer hij naar zijn crush kijkt. Hij wordt zo zenuwachtig dat hij niet met haar kan praten. Je hebt met hem te doen. Gelukkig bleef hij schrijven en weten we dat ze uiteindelijk samenkwamen. Ook al heb ik niks te maken met hun relatie, ik word er toch blij van.

Misschien is dat wel zo omdat ik het gevoel ken. Wie heeft het niet zelf ervaren? De vreugde bij een kleine aanraking, het je ogen niet van iemand af kunnen houden, het te hard lachten om iemands grap. Maar ook de minder leuke kanten. Het verdriet van het gebroken hart.

Toch is dat ook geen einde. Als je problemen hebt in de romantische liefde, ga je naar je beste vriendin. Zij zal je blijven vertellen dat je prachtig bent en dat je geen man nodig hebt. En dan maakt ze een cake en geeft ze je een knuffel. Er gaan misschien minder gedichten over, maar dat maakt vriendschap niet een minder mooie vorm van liefde.

Gisteren was het Valentijnsdag, de dag van de liefde. Als je dat niet gevierd hebt, doe het vandaag alsnog. Geef je partner een knuffel, koop een reep chocola voor je moeder en bel je vrienden op. Of probeer eens een gedicht te schrijven, je bent misschien geen Shakespeare maar het wordt vast gewaardeerd. Iets wat zo mooi is, zo universeel en toch zo persoonlijk, dat moet gevierd worden.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.