Ik lees graag verhalen waarin een enkel individu het opneemt tegen systemen en machten die groter zijn dan hij of zijzelf. Of de hoofdpersoon het dan uiteindelijk verliest van die machten of ze juist op een of andere manier te boven komt dat doet er eigenlijk niet zoveel toe voor mij.
Ik denk dan aan Aldus sprak Zarathoestra van Friedrich Nietzsche, of De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld. Wat ik mooi vind aan die verhalen is dat de hoofdpersoon altijd een verandering ondergaat en daardoor nóg meer zichzelf wordt. Ik vind dat hoopgevend.
Tegenover het systeem van instituties en bureaucratie kan het individu nooit echt winnen, maar hij kan wel zichzelf leren kennen. En tegenover de macht van wat de massa vindt, leert hij zijn eigen weg te vinden. Het gaat niet om winnen, maar om het op een andere manier leren begrijpen wie je zelf bent. Een andere manier dan hoe het je door the powers that be wordt verteld. Die romantiek van de eenling klinkt nog een klein beetje door in het ‘Overtref jezelf’ dat door Hogeschool Rotterdam tot een soort van gebod voor al haar medewerkers en studenten is gemaakt.
Het probleem is, dat die authentieke stem van eenlingen nog maar zo weinig wordt gehoord. Hoe vaak hoor je nog iemand iets zeggen zonder dat het meteen wordt ingekapseld door wat ‘men’ ervan vindt? Hoe vaak hoor je nog iemand spreken zonder zich meteen te verschuilen achter een of ander ingewikkeld systeem? Natuurlijk zijn de voorbeelden waar ik zelf mee kom niet voor niets fictieve personages. Deze eenlingen zijn nou eenmaal zeldzaam. Maar in onze tijd waarin het ‘overtref jezelf’ inderdaad een gebod is geworden voor iedereen, lijkt het des te onmogelijker eraan te kunnen voldoen.
Want als dit gebod ons van buitenaf wordt opgedragen, dan dient het een heel ander belang dan dat van het individu. Dan wordt het gevoel dat we allemaal unieke, uitmuntende individuen aan het opleiden zijn misschien wel opgewekt, maar blijkt er een norm te zijn waar iedereen aan moet voldoen om te kunnen ‘slagen’.
De taal die we gebruiken is die van het zichzelf scheppende, gelukkige en succesvolle individu. De ervaring die we hebben is meer die van Ta-Nehisi Coates in zijn prachtige Between the world and me, of die van Jozef K. in Het proces. Die boeken laten zien hoe onze identiteit kan worden bepaald door andere machten dan wijzelf.
Vraag jezelf eens af: wat blijft er eigenlijk nog van ons over nadat we onszelf hebben overtroffen?
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Mooi verhaal Corstin over de stem van de mens die gehoord zou moeten worden. Ik moest ook aan Hannah Arendt denken mbt haar idee van handelen, waarin de stem, het nieuwe en unieke gehoord wordt. Ik vrees dat je gelijk hebt, want ik probeer ook het huidige online/hybride onderwijs, wat dat ook moge zijn ter discussie te stellen. Maar, helaas, hier verschuilt de leiding zich ook achter werkgroepen, hippe ontwikkelingen en systemen. Maw, ik maak me zorgen over de kwaliteit van onderwijs en de motivatie van docenten en studenten, Pieter
Goed artikel, mooi inzicht over de paradox van een door de groep opgelegde “individualiteit”. Wees jezelf, maar wel net als wij. Fijn om te lezen!
Goed verhaal Corstin,
Het daagt uit tot denken.
@Pieter Het heeft ook zeker mijn aandacht dat we met de versnelde ontwikkeling van ‘Blended Learning’ door Covid 19 voldoende ruimte houden voor de kwaliteit van onderwijs in het persoonlijke contact met de studenten en collega’s. Zie ook het artikel in Science Guide. https://www.scienceguide.nl/2021/04/met-digitalisering-van-het-hoger-onderwijs-rekent-het-rijk-zich-onterecht-rijk/