Donderdagochtend kwamen twee verschijnselen noodzakelijk en genadeloos in mijn brein bij elkaar en vormden daar één onvermijdelijke gedachte.

De avond ervoor keek ik naar de eerste aflevering van Snowflake Mountain – het eerste verschijnsel. Ik weet bij god niet meer waarom ik dat deed en ik laat het ook maar bij dat ene uurtje vol met zelfingenomen, theatrale uitbarstingen om het minste of geringste. Een groep jongeren met het tolerantieniveau van een landmijn moest een wandeling in een bos maken. Hoe dúrfden ze hen dat aan te doen! Ik vermoed dat mijn kat nog een rijker innerlijk leven heeft dan deze lawaaierige oppervlakkigheid.

De volgende ochtend werd ik wakker met een nieuwsbericht over een petitie die een aantal ouders was begonnen om op te komen voor hun bloedjes, die de ‘pechgeneratie’ wordt genoemd. Volgens een moeder – en medeopsteller van de petitie – werden de kinderen onrechtvaardig behandeld door de overheid. Ze maakte er een heel punt van dat de overheid had toegegeven dat het experiment met het afschaffen van de basisbeurs mislukt was en dat deze studenten proefkonijnen waren geweest, die nu gecompenseerd moesten worden. De studenten hadden noodgedwongen tórenhoge schulden opgebouwd buiten hun schuld om. Veel meer miljarden moesten naar deze studenten, want anders was het niet eerlijk.

Er is al een hoop gezegd over het feit dat de basisbeurs nou ook weer niet zó hoog was vroeger en dat compensatie van het volledige bedrag nog steeds niet het soort schulden waardoor je ‘met een 1-0 achterstand aan het leven begint’ zou afbetalen. Ook is er al gewezen op het feit dat de mensen die zichzelf ‘pechstudent’ noemen, helemaal niet zoveel pech hebben in hun leven. Ze hebben het relatief gezien best goed, met vaak een mooie baan in het vooruitzicht. En kijk ook even naar het relatief lage collegegeld dat we in Nederland hoeven te betalen. Als je bedenkt dat een jaar studeren rond de 10.000 euro kost en het collegegeld rond de 2.000 euro ligt, dan begrijp je hoeveel de samenleving al bijdraagt aan die opleiding.

Maar het gaat me nu even niet om het ontbreken van dit soort gegevens in het verhaal van deze mevrouw. Wat me opvalt is hoe deze ‘pechstudenten’ worden opgevoerd als een zielige groep mensen die iets verschrikkelijks wordt aangedaan. Dat is wat op donderdagochtend onherroepelijk samenviel in mijn brein: het hulpeloze gegil van een groep tieners die in paniek raken als ze het even zonder hun lipgloss of hun Gucci trui moeten doen en het gejammer van de ‘pechstudenten’ (of in ieder geval hun moeder) die denken dat ze op 1-0 achterstaan in het leven, omdat de wereld zich niet helemaal precies voegt naar waar zij vinden dat ze recht op hebben.

Ook in mijn werk als docent zie ik steeds meer studenten een klacht indienen. Steeds vaker krijg ik te horen dat een student het ‘niet eens’ is met een onvoldoende en daarbij geen andere argumentatie geeft dan dat het ‘zoveel moeite’ heeft gekost.

Als je het mij vraagt, dan zijn dit soort moeite en pech geen onrecht, maar hoort het gewoon bij het leven. Gebruik je studententijd liever om daar wat beter mee te leren omgaan.

Volg ons op Instagram