| 
|
Myrthe Metsch is kerndocent professionele identiteit bij de technische opleidingen van de Rotterdam Academy. Blogt over (leren) studeren en al het moois en lelijks wat daarbij komt kijken.
Foto: Paul van der Blom
Ik hoor het mezelf in volle frustratie tegen een student zeggen. We zijn al bijna een uur aan het hakketakken en het gesprek gaat nergens heen. Het zet me aan het denken over feedback en het (leer)effect ervan. Feedback, feedup en feedforward: het is van essentieel belang in ons onderwijs en toch lijkt het de student regelmatig niet te bereiken.
Als ik terugdenk aan mijn eigen studie en loopbaan, zijn er twee momenten waarop ik een enorme spiegel voorgehouden kreeg. Tot op de dag van vandaag maken die momenten mij een betere professional. Op die momenten zelf zag of voelde ik dat echter totaal niet zo.
Het eerste moment was op de pabo toen ik 16 was en blijkbaar geschikt werd geacht om voor een kleuterklas en een groep acht te staan. Tijdens een lesbezoek zei mijn coach tegen mij: ‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.’
Het tweede gebeurde een paar jaar later. Ik was ongeveer 24 en werkte bij een groeiende startup. Ik had hard gewerkt en had de stille hoop dat dit tijdens mijn beoordelingsgesprek gehonoreerd zou worden met salarisverhoging. Er kwam niks. Ik stond op en liep de kamer uit. Met mijn hand aan de deurknop vroeg ik: ‘Ehm, zit er ook een salarisverhoging in?’
Het antwoord: ‘Zodra je stopt met Calimeroën.’
Ik denk niet dat de feedbackgevers zich bewust waren van welke lessen ze mij op dat moment meegaven. Ze zagen iets wat overduidelijk bij mij nog in mijn blinde vlek zat, maar ze plantten een zaadje naar bewustwording. Dat is denk ik wat je wil bereiken met feedback, zeker als het gaat om feedback op ‘zelfniveau’. Ook als de ontvanger nog niet echt ontvankelijk lijkt te zijn voor jouw al dan niet zorgvuldig geformuleerde boodschap.
Of feedback zin heeft en dus bijdraagt aan het leerproces van de student is van veel factoren afhankelijk. Bijvoorbeeld of de timing juist is. En of je de juiste snaar weet te raken. Dan mag het best een beetje pijn doen of wrijven. Zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden.
Als je de ontvanger bent van feedback, heeft dat tot gevolg dat je van je eigen GROTE GELIJK moet afstappen. En dat je inziet dat er misschien andere waarheden zijn die je verder kunnen brengen. Kap dus met het ‘Ik is klein’-gedrag en zie het als een cadeau dat je voor vol genoeg wordt aangezien om er mee te dealen.
Feedback ontvangen, het is niet niks. En in het slechtste geval moet je er nog wat mee ook.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Goede blog! Super interessant onderwerp ook. En wat een kunst inderdaad om het te ontvangen – zeker als het schuurt – er niet direct op te reageren met ‘ja, maar’ of de Calimero-reactie. Zeker nu in een wereld waarin het lijkt dat de lontjes enkel korter geworden zijn, mensen nog meer een eigen gelijk aanhangen en iedere een eigen kant op polariseren. Wat voor mij een gamechanger is geweest, is om altijd de feedbackregels te hanteren. 1) benoem de feitelijke situatie, 2) verwoord jouw gevoel/gedachten daarbij 3) formuleer een positieve wens gericht op de toekomst. Ik heb gemerkt dat je dan zelfs de lastigste boodschappen toch goed kwijt kunt bij de ander.
Fijn blog weer, Myrthe. Het echte inzicht komt pas achteraf.
Maar eisen dat een werknemer moet stoppen met Calimeroën om voor salarisverhoging in aanmerking te komen is behoorlijk manipulatief als je het mij vraagt. En tegenstrijdig. Je moet stoppen met calimero-gedrag om bevestiging (in dit geval in de vorm van salarisverhoging) te krijgen.