Ik voorspelde het al in mijn blog van 17 januari: 2022 wordt een klotejaar. Helaas is mijn voorspelling uitgekomen. We strompelen van crisis naar crisis, vooral dankzij het wanbeleid van de kabinetten-Rutte.

Studenten komen steeds minder naar de les omdat ze zich kapot moeten werken om te overleven, zeker nu de bitcoin is gecrasht. Ze zijn depressief, en dat snap ik heel goed.

Want zelfs met een dubbelmodaal salaris is een koophuis onbetaalbaar. Inflatie en oorlog zorgen voor nauwelijks te betalen boodschappen, energie en benzine. De stikstofcrisis dwingt ons tot krimp. Er is geen personeel meer te vinden voor essentiële beroepen. De rente loopt op, de schuldenlast wordt ondraaglijk. Er komt een joekel van een recessie aan. En behalve de dreiging van een Derde Wereldoorlog hebben we ook te maken met een steeds rampzaliger klimaatverandering en de instorting van de biodiversiteit. Kortom: onheil, chaos en verderf strekken hun giftige klauwen naar de mensheid uit.

Nou kan Jan Rotmans wel beweren dat we de chaos moeten omarmen (en hij heeft een goed punt), maar hij is te optimistisch over de mensheid. Mensen worden pissig omdat ze lang moeten wachten op Schiphol, maar halen hun schouders op over de klimaatverandering die ze met hun vakantievlucht veroorzaken. Brave burgers sympathiseren met boze boeren, maar weigeren om een dubbeltje meer te betalen voor biologisch geproduceerde groenten. Ze vinden die kindertjes in sweatshops in Bangladesh heel zielig, maar gaan vervolgens weer lekker shoppen bij de Primark. Mensen zijn inherent kortzichtig, onverschillig, egoïstisch, hebzuchtig en lui. Een cynicus zou zeggen dat de mensheid het verdient om uit te sterven.

Ik wil echt heel graag geloven dat de meeste mensen deugen, maar ik word steeds somberder. Ik heb nog wel vertrouwen in goedbedoelende individuen, maar geen vertrouwen meer in de mensheid. Wetenschappers, de Cassandra’s van onze tijd, concluderen dat het maximum van 1,5 graad opwarming inmiddels onhaalbaar is. We gaan, kortom, allemaal naar de verdommenis. Het liefst zou ik me met mijn geliefden verschansen in een hectare bos op de Veluwe. Muur er omheen, zelf energie opwekken en groenten verbouwen, autarkisch leven. Geen ratrace meer, geen geldzorgen, geen schuldgevoelens over mijn ecologische voetafdruk. Heerlijk boeken lezen, schrijven, kalligraferen, filosoferen en genieten van de natuur. En een .50 op het dak om wanhopige indringers op afstand te houden. Want die wanhoop, die groeit.

Volg ons op Instagram