Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 5 days ago
| 
|
Serge Feldmann was van 2011 tot 2024 studentendecaan op de HR en is nu senior beleidsadviseur studentenwelzijn. Hij blogt om de wereld een klein beetje te helpen veranderen. Zijn eerdere blogs lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
Het V-woord. Ik gebruik het niet meer in mijn gesprekken. Net zoals het hardop zeggen van de naam ‘Voldemort’ in de Harry Potterfilms, heeft het woord ‘vertraging’ een heftig en negatief effect op studenten.
Dat taal ertoe doet – en zeker bij studenten – is mij al vaker opgevallen. Zo ontwikkelde ik een paar jaar geleden samen met collega Lianne Keemink een training met de titel ‘Veerkracht & balans’ waarin we methoden en technieken uit de positieve psychologie aanreikten om beter te leren omgaan met stress en tegenslag, en om te leren wat zelfzorg is en hoe je dat kunt toepassen. Er kwam geen hond op af. Toen we vervolgens aan precies dezelfde training de titel ‘Stressmanagement’ gaven, ontstond er een wachtlijst.
Bij deze wil ik iedereen op de HR vragen het woord ‘vertraging’ te cancelen. Het refereert bij studenten namelijk enkel aan gedachten over falen, prestatiedruk, geld, onzekerheid, neerslachtigheid, stress en (zelf)twijfel. Toen ik dat ook eens uitte bij studentzaken van het instituut ISO, kwamen zij met een geweldig alternatief.
Tot die tijd werkte ISO met zogenaamde ‘vertragersklassen’ en noemden deze ook zo. Dan kon een student aan het einde van een leerjaar dus van zijn studieloopbaancoach te horen krijgen: ‘Je hebt nog wat te weinig punten om over te gaan naar het volgende jaar, je komt in een vertragersklas.’ Het effect op studenten was bijna steevast dat ze zich – geheel onbedoeld, maar toch – als het ware gestraft voelden. Alsof ze een tijdje in de hoek moesten gaan staan. Laat staan dat ze makkelijk thuis of tegen vrienden durfden te zeggen: ‘Ik moet in een vertragerklas.’ Naast de stress ervan was het dus funest voor vertrouwen, motivatie en inspiratie om op een goede manier de studie te vervolgen. Het enige wat de student in die benadering dreef was angst, schuld en schaamtegevoel.
Nu heet het bij ISO ‘verlengde studieroute’. Laat dat ook nog eens een juistere weergave van de situatie zijn. Want ik wil nog maar eens benadrukken: het is geen wet of regel dat je in vier jaar de studie behaalt. Het is een optie. Deze nieuwe term doet recht aan de situatie en blijft van het (soms toch al kwetsbare) zelfvertrouwen en zelfbeeld af. Het nodigt uit om ruimte te geven aan wat er nu ook in het leven is van de student wat aandacht en zorg vraagt. En willen we niet juist heel inclusief zijn?
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
fijn artikel! Van harte mee eens! Wel de vraag waar het woord ‘nominaal’ is gebleven? dat past ook nog aardig. Hoewel ik begrijp dat studenten dan nog kunnen denken dat nominaal de norm is. De psychische of mentale weerbaarheid is maatschappij breed een onderwerp van aandacht. en ook voor die term is een positieve variant welkom!
De norm is dat je in het HBO de bachelor in 4 jaar haalt. (Deeltijd-routes, etc. uitgezonderd). Doe je er – om wat voor reden – langer over, dan heb je vertraging opgelopen. Een eufemisme verzinnen als ‘verlengde studieroute’ is een krampachtige poging de pil te vergulden. Mijn ervaring is dat studenten studievertraging om twee redenen vervelend vinden; 1. Het kost (mij/mijn ouders) extra geld. Dat is zonde. 2. Ik kan niet afstuderen samen met mijn medestudenten met wie ik al sinds het 1e jaar lief en leed deel.
@Ad: buiten die twee redenen – die ook mee spelen soms – zijn de reden vooral van mentale aard. Gedachten over en gevoelens van falen, schuld en schaamte voeren de boventoon. Soms handig verpakt in een rationeel argument als kosten.
Natuuijk moeten we geen pillen vergulden en krampachtig naar andere woorden zoeken. Daar gaat het me niet zozeer om in deze blog. Feit is dat een student in NL gemiddeld 4 jaar en 10 maanden doet over zijn studie. (Al heel lang) Moet je dan mensen toch steevast in die zelfde nal willen duwen? Of pas je jezelf – als inclusieve Hogeschool – daar op aan?
Goed gevonden van ISO Serge. Verlengde studieroute klinkt inderdaad beter dan vertrager.
Wat mij alleen tegenzit is onze neiging om studenten te categoriseren en in hokjes te stoppen. Toegegeven dat dat makkelijk is voor de administratie en het overzicht voor ons. Voor ‘ons’ …. Ja daar zit het probleem!
Vanuit studentpersperctief bezien heeft een student gewoon een ambitie. Daar past het halen van een diploma bij. Als hogeschool kunnen wij een diploma verstrekken als wij ons lijstje met competenties kunnen afvinken.
Wij bieden daarvoor onderwijs aan en begeleiden een student in de studie.
Het is niet aan ons een student in een hokje te plaatsen en dat vervolgens bespreekbaar te maken als of het een probleem is en daar de student vervolgens eigenaar van te maken.
Studenten die bij mij op gesprek komen en er mee zitten dat hun studie langer gaat duren vraag ik vaak naar hun ambitie in het leven. Daarna vraag ik ze wat ze extra kunnen leren als ze er wat langer over doen. Helaas gaan onze curricula teveel over beroepskennis en te weinig over persoonsvorming. En laat studenten die wat langer over hun studie daar nu de pijlen op richten. Ik zeg dan “ Als je wat langer over je studie doet dan leer je meer” .
Bij een heel aantal studenten vraag ik vervolgens ook of ze wel eens gedacht hebben om docent te worden? Op de vraag waarom? Komt dan steevast mijn antwoord. ‘Zulke mensen als jij hebben we nodig, je weet wat het is om langer te studeren. Je (her)kent de problemen en dat geeft een prima basis om mensen te begeleiden”
Wat mij betreft hebben we het dus helemaal niet over de lengte vd studieduur. Dat is een discussie die weinig bijdraagt hokje. Waar ik het liever over heb is de waardering en de kansen van de student die er wat langer over doet.
Arjan Sullock Enzlin
Hoofd studentzaken IGO