Een leenscooter midden op de stoep geparkeerd? Fietsers die tegen het verkeer in rijden op een smal fietspad? De buurman die rookt in de lift? Studenten die te belazerd zijn om naar de prullenbak te lopen? Een automobilist die mijn straat als racebaan gebruikt? Collega’s die de kantoortuin als pretpark gebruiken? Voorpiepers in de rij bij Hunkemöller?

Werkelijk: de hel, dat zijn de Anderen! Helemaal eens met Sartre! Zelf zou ik dit soort dingen nooit doen en ik kan maar niet begrijpen dat zij dat wel doen. Sjongejonge, wat verlang ik soms naar een plek, een stad of een dorp desnoods, waar mensen niet zo asociaal omgaan met de gemeenschappelijke ruimte, waar Anderen niet zélf zoveel plaats innemen.

Soms begeef ik me – al walgend van de Anderen – van mijn werk naar huis, bellend en roepend naar spookrijdende fietsers, me ergerend aan jonge ouders die met kind en al door het rode stoplicht fietsen. Bij een tussenstop voor boodschappen zie ik dat het in de Albert Heijn één grote rotzooi is; aangevreten saucijzenbroodjes tussen het wasmiddel en giechelende medewerkers die het te druk hebben met elkaar en helemaal niet zien dat de mandjes op zijn.

De quote van Sartre gebruik ik altijd om mijn ongenoegen te uiten over het gedrag van mijn medemensen. Maar hoe bekijken mensen mij als de Ander? Als ik denk goed bezig te zijn met Anderen corrigeren, welk object ben ik dan zelf?

‘Wat een saggerijnig agressief mens zeg! Ik heb enorme haast en moest even een stukje tegen het verkeer in. Sorry hoor! Ik schrik me dood joh.’

‘Een A4 met “NIET ROKEN IN DE LIFT!!” Welke idioot heeft dit briefje op de spiegel van de lift geplakt? Rats, weg ermee. En nu zit er een plakbandvlek op de spiegel, asociaal joh.’

‘Mam, houd eens op met dat Karen-ish gesis. Je gaat echt zélf in de verkeerde rij staan. Ik schaam me dood voor je.’

Hm. Vervelend passief agressief is dit zeg. Ik zou bijna een hekel aan mezelf krijgen. En eerlijk, het is ook echt niet zo dat ik zelf altijd zo sociaal en coöperatief ben. Als mijn voorlicht stuk is (zoals nu), rijd ik ook gewoon door (‘Gevaarlijk! bel bel!’). Alles wat me voor de mond komt gooi ik er uit, of het nu tijdens het tv kijken is (sorry Remco) of in de werkkamer (sorry Jos). Ik zet niet altijd mijn mok in de vaatwasser op het werk. Soms heb ik haast en druk ik de lift snel dicht als er nog iemand aan komt. Ik ben niet altijd op tijd. Ik luister niet altijd even goed. Ik ben soms te lui om een document of een bericht op te zoeken (sorry Kim).

Misschien hebben die liftrokers wél altijd keurig een fietslampje dat het doet. En hebben de voorpiepers een stevige discipline in het inruimen van de vaatwasser op het werk. Is die racende automobilist muisstil als hij met zijn partner tv kijkt.

Dus ja, wie maakt het leven nu tot een ‘hel’, de Anderen, of ikzelf?

Volg ons op Instagram