Alleen koud water uit de kraan, de verwarming op maximaal 19 graden en je eigen beker meenemen voor thee. Hoewel al deze maatregelen een goede reden hebben, ben ik als chronisch ziek persoon inmiddels in een soort survivalmodus op school.

In mijn twaalf jaar op de hogeschool was er nooit warm water uit de kranen op de toiletten dus daar ben ik ondertussen aan gewend. Gelukkig was het op kantoor een redelijk aangename temperatuur zolang de verwarming aan stond. Maar afgelopen jaren deed de verwarming het op ons kantoor vaak niet en sinds de torenhoge gasprijzen staat de temperatuur op alle locaties standaard op maximaal 19 graden. Het laat wel zien hoeveel ik mijn werk waardeer dat ik dit allemaal doorsta om mijn werk te kunnen doen.

Zo zat ik vorige week op kantoor gekleed in drie lagen, met een dikke sjaal om en een muts op, achter mijn laptop rillend te werken. Het gekke is: thuis is het ook 19 graden binnenshuis volgens mijn analoge thermometer en daar kan ik het uithouden met alleen sweatpants, sweater en sokken. Ik ben ervan overtuigd dat de gevoelstemperatuur op kantoor lager is dan de 19 graden die de thermometer (een digitale thermometer die aan een draadje loshangt vanuit het plafond) aangeeft.

Gelukkig kan ik warm water uit de automaat halen en eindeloos theedrinken zodat ik geen ijsblok word. Maar per januari 2024 moet ik dat wel doen in een eigen herbruikbare cup of mok. Alles goed en wel, ware het niet dat we op Museumpark geen pantry hebben in de buurt van ons kantoor en de enige opties is om je mok te wassen in de wasbakken van de toiletten. Hallo buikgriep.

Ik ben nog niet hersteld van het trauma van het noro virus dat ik een aantal jaar geleden heb opgelopen op school, waar ik voor moest betalen met een ziekenhuisopname. Chronisch ziek zijn is nou eenmaal geen feestje, wat veel mensen thuis kunnen uitzieken betekent voor mij soms een bezoekje aan de eerste hulp en soms zelfs een opname.

Ik overweeg vanaf 2024 naar het werk te komen met een survival backpack met bleekspray om de wasbak compleet te desinfecteren voordat ik mijn beker spoel, extra schone bekers voor als ik geen tijd heb om de wasbakken te desinfecteren, een draagbare elektrische kachel, een muts en desinfecterende natte doekjes. En oh ja: een kleine brandblusser. Want zoals ik vertelde in een eerder blog, er zijn geen visuele melders voor dove en slechthorende mensen als het alarm gaat. Mocht ik verrast worden door een vuurzee omdat ik het alarm niet kan horen, kan ik mijn weg naar buiten banen met mijn brandblusser.

Op naar 2024!

Volg ons op Instagram