Ik ben veertien jaar oud. Ik kijk al heel de middag video’s op YouTube van Howard Bloom. Hij vertelt dat Mohammed, de laatste profeet van God, een pedofiel is. Ik geloof mijn oren niet. Is dat echt zo? Hoe kunnen miljarden mensen nou een man verheerlijken die een pedofiel is? Tegen de tijd dat mijn vader mij roept voor het avondeten, kook ik van woede. Ik krijg de gedachten tijdens het eten niet uit mijn hoofd.

Mijn vader ziet mijn afkeurende frons en vraagt wat er aan de hand is. Ik leg uit wat ik gehoord heb die middag, hoe boos ik ben op een miljard mensen op de wereld en hoe achterlijk religie in het algemeen is, en de islam in het bijzonder. Mijn vader kijkt mij verbaasd aan. ‘Waar heb je het in godsnaam over?’, vraagt hij. ‘Je kent helemaal geen moslims. Doe niet zo stom, je moet niet alles geloven wat je op het internet ziet.’

Toch kan ik mezelf er niet van losschudden en volg ik jarenlang YouTubers die niets goeds te zeggen hebben over moslims, vrouwen of culturele veranderingen. Mijn tienerjaren worden gevuld met honderden uren aan video’s waar ik maar één ding uit kan halen: woede.

Die woede is enorm verslavend, en enorm schadelijk. Urenlang jezelf boos maken om video’s biedt geen uitlaatklep voor die woede; het enige wat je kan doen is steeds dieper graven en jezelf steeds meer frustreren. Voor je het weet is het bedtijd, en zit je ontwikkelende puberbrein vol woede tegenover mensen die je nooit ontmoet hebt, die je nooit iets misdaan hebben en over wie jijzelf een maatschappelijk bevoorrechte positie geniet.

Ik ben goddank uit deze emotionele draaikolk gekomen, maar zeker niet op eigen houtje. Daar zijn gesprekken voor nodig geweest met mensen die mij het geduld niet verschuldigd waren en die geen reden hadden om mijn grove opmerkingen te vergeven. In een zeldzaam geval heeft zelfs een stevige vuist op de kaak geholpen (thanks, Bianka!). Niet alleen ben ik er een beter mens van geworden, het heeft mij geholpen om mijn roeping als docent maatschappijleer te ontdekken. Zonder deze mensen was ik misschien altijd boos gebleven. Ik sta bij hen allen enorm in het krijt.

Ik ben nu 27 jaar oud. Er is niets meer over van die puber die zoveel woede bij zich droeg en zoveel vreselijke dingen dacht over anderen. Maar niet iedereen is erop vooruit gegaan in die dertien jaar: Mijn vader, die mij jaren geleden heeft geprobeerd te beschermen tegen die woede, ligt nu regelmatig alleen op bed, half schreeuwend met een telefoon in zijn handen. Een conservatieve podcast geeft hem alle woede die hij maar wil hebben. Hij schreeuwt tegen niemand in het bijzonder, allemaal mensen die hij nooit ontmoet heeft, die hem niets misdaan hebben en tegenover wie hijzelf een maatschappelijk bevoorrechte positie geniet.

Hoe wij als maatschappij om willen gaan met deze eindeloze stroom woede en frustratie is wat mij betreft de grootste sociale uitdaging van onze tijd. Niet alleen voor jongeren, maar ook juist voor al die vaders die zichzelf alleen op bed liggen op te fokken. Tegen hen praat namelijk niemand.

Volg ons op Instagram