Het is weer die tijd van het jaar: versieren van de naaldboom, uitwisselen van cadeautjes en overvloedige maaltijden nuttigen met familie en vrienden. Dat klinkt als kerstmuziek in de oren, maar ondertussen wiebelen studenten tussen hoop en vrees: kerst vieren met de schoonfamilie. Ik krijg spontaan de kriebels …

Traditiegetrouw liggen de verwachtingen weer torenhoog; waar ik het de rest van het jaar nog met een bliksembezoek en groet kan afdoen, wacht me nu een driedelig pak en geforceerde gezelligheid. Ik weet meteen: de impressie die ik nu achterlaat bij mijn schoonfamilie tijdens het zevengangendiner zal allesbepalend zijn voor het beeld dat zij de komende jaren van mij gaan hebben. Godzijdank balanceert de gourmetplaat netjes alle verwachtingen uit.

Tegelijkertijd blijft de gourmet de grootste anticlimax die een mens kan wensen. Voordat je namelijk rustig plaats kan nemen, moet er eerst een verkenner worden aangesteld voor de formatie van de gourmettafel. Niemand wil namelijk de hele avond opgescheept zitten met het familielid waarbij moeizame gesprekken en ongemakkelijke stiltes de boventoon voeren. Mijn advies: druk gewoon je eigen gezicht op de gourmetplaat in plaats van gesandwiched te worden door de schoonfamilie – verder hele lieve mensen, hoor.

De dagen voor kerst oefen ik alvast thuis alleen met mezelf aan de gourmettafel; welke hoek en stoel biedt mij sociaal-strategisch gezien de meeste kans op beschutting én aangenaam contact? Het idee is op zich geinig, maar in je uppie gourmetten is ongeveer – nee, ik bedoel: precies – de meeste eenzame staat waarin de mens kan verkeren.

Afgezien van sociaal ongemak biedt Kerstmis wel de uitgelezen mogelijkheid om politiek gevoelige gespreksonderwerpen aan te snijden. Juist de confrontaties zijn de momenten waar ik voor naar het kerstdiner kom! En met 37 PVV-zetels heb ik gegarandeerd kans op iemand die er anders over denkt en niet zo goed kan omgaan met meningsverschillen. De klassieker: de oom met zijn racistische grappen die zijn jaarlijkse tirade afsteekt over de horde verkrachtende asielzoekers die elke dag het land binnenkomt. Dat resulteert meestal in baanbrekende, gefundeerde beschouwingen over de spreidingswet.

Wat mij betreft bieden die scherpe randjes juist soelaas bij zo’n kriebelige kerst.

Volg ons op Instagram