De laatste maand in mijn afstudeerproces is aangebroken. Ik heb me al goed voorbereid op wat er gaat komen als ik slaag en heb een plan B voor als dat niet zo is. Ik heb mijn volgende tien stappen al uitgedacht: dame naar c3, toren slaat op a5, schaak! Maar zelfs met een goed plan, meerdere back-upplannen en goed ingeschatte risico’s, voel ik me onzeker.

Ik neem je mee terug naar het begin van dit academisch jaar: ik had grote plannen en veel doelen om te halen. Ik voelde me gemotiveerd, uitgerust en ready to go. Om me heen werd alles en iedereen herfstachtig grauw, maar ik niet. Ik was bezig met van alles en dat alles vroeg veel van me: school, werk, privé … Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was ik bezig. Rust nemen en op mijn gezondheid letten kwamen later wel. Ik kon het allemaal handelen. Totdat ik dat niet meer kon.

Ik had te veel van mezelf gevraagd en ik had toegelaten dat anderen te veel van mij vroegen. Mijn lichaam was gesloopt, m’n hoofd er niet meer bij en bij alles wat ik deed, voelde ik mezelf verder kapotgaan. Ik merkte het aan alles. Stoppen was echter geen optie. Zelfs niet voor even, om op adem te komen. Alles ging door. Dus ik ook.

‘Energie is een fossiele brandstof’. Nog nooit hebben vijf woorden zo veel in perspectief kunnen zetten. Het kost tijd om op te bouwen en gebruik je er te veel van, dan ga je het uit andere bronnen moeten halen. Maar goed, aan zonnepanelen en waterstofmotoren heb ik niets.

‘Plan wat rust in!’ Thanks, boomer. Had ik nog niet aan gedacht. Zijn mensen daar überhaupt toe in staat? Autovrije zondagen helpen misschien ons olieverbruik te verminderen, maar het helpt relatief weinig aan het ontstaan van meer olie. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik kan de verstookte energie van gisteren niet meer terughalen. Wel weet ik dat ik op het punt sta om meer energie te investeren. Er staan heel veel mooie mijlpalen te wachten waar ik ontzettend naar uitkijk, maar stiekem zie ik er ook tegenop.

Misschien wordt het tijd om de auto onder een groot doek in de garage te zetten. Voor hoe lang? Zo lang dat ik vergeet dat-ie er is, en totdat ik ‘m weer echt nodig heb. Tot die tijd pak ik wel gewoon de fiets of maak ik een wandeling. Ik neem m’n schaakstukken mee naar het park en speel een paar potjes. Deze keer hoef ik niet vooruit te denken. Deze keer hoef ik niet te winnen. Ik zet m’n pion op e4 en kijk dan wel weer hoe het gaat. En tussen de zetten door, geniet ik even van mijn autovrije dagen.

Volg ons op Instagram