Blog Sterre: De finish is in zicht maar voelt onbereikbaar
Blog van SterreGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Yoeri is in 2023 afgestudeerd aan de opleiding civiele techniek en volgt nu de master Shipping and Transport. Daarnaast is hij cmr-lid. Zijn favoriete hobby is zeilen en hij schrijft in zijn Profielenblogs graag hoe het zeilen hem helpt met het laten uitkomen van zijn toekomstplannen.
Ik heb zo op het eerste gezicht een leven waar menig student jaloers op kan zijn. Ik mag hier maandelijks bloggen. Ik zit in de centrale medezeggenschap. Mijn stem wordt door iedereen gehoord. Maar toch stel ik mezelf steeds vaker de vraag: ‘Doe ik er wel toe?’
Nog niet zo lang geleden was ik heel onzeker over mezelf. Logisch, want ik heb van mijn zesde tot mijn achttiende levensjaar op het speciaal onderwijs gezeten. Groep 1 en 2 volgde ik op een ‘medisch kinderdagverblijf’. Ik heb ADHD en autisme, praatte iedereen de oren van het hoofd, vaak ook nog te eerlijk en ongenuanceerd. (Op dat kinderdagverblijf was ik overigens de enige die überhaupt kon praten.)
Jarenlang wond ik mij op wanneer mijn ouders over mijn ‘handicap’ begonnen. Want het is vreselijk als mensen zo over je denken. Vooral omdat ik mijzelf nooit gehandicapt voelde: mensen met een handicap zitten toch in een rolstoel? Ooit kwam er een vriend spelen die moeilijk liep en mijn moeder zei: ‘Wist je dat Yoeri ook een beetje gehandicapt is?’ Ondertussen was mijn ‘handicap’ de reden dat ik in de buurt werd uitgelachen door de andere kinderen. Ik was de jongen die met een busje werd opgehaald om naar school te gaan. Zij vonden dat raar, en een reden om met stokken en stenen naar mij te gooien.
Ook op de hogeschool heb ik vaak een ‘handicap’ ervaren. De aansluiting in de klas was er vaak niet, omdat anderen mij vreemd vonden. En met groepswerk kwam ik al helemaal niet uit de voeten, met studievertraging tot gevolg. En nog steeds kan ik huilen om mijn allereerste stage-ervaring. Vanwege mijn ‘handicap’ had ik mijn speciaal onderwijs verzwegen op mijn cv. Toen mijn stagebegeleider erachter kwam zei hij: ‘Je hebt ons flink voor de gek gehouden. Als we wisten dat je autisme had, hadden we je nooit aangenomen!’
In de loop der jaren heb ik steeds gezocht naar waardering. Op de havo probeerde ik het met het neerzetten van duizenden dominostenen voor een YouTubekanaal. En natuurlijk moest de hele wereld weten hoe goed ik was. Zo kwam ik in Man Bijt Hond en ook Hart van Nederland maakte een item over mijn uit de hand gelopen hobby.
Maar dat alles gaf mij nog steeds niet echt het gevoel dat ik ertoe deed. Want nog steeds keek niemand op school naar mij om. Zou dat jaloezie zijn, of vinden ze mij gewoon raar? Op de zeilvereniging ervaar ik iets vergelijkbaars. Ik kan waanzinnig goed zeilen, en krijg daar vaak complimenten over van anderen. Heerlijk om horen dat je ergens goed in bent! Maar ik zit nog steeds alleen in mijn boot …
Ook op de hogeschool betrap ik mijzelf erop dat ik op zoek ben naar waardering. In de cmr ga ik in de buurt van Ron Bormans zitten. Ik wil gezien worden, maar vooral gehoord. ‘Kijk eens hoe ik met al mijn tegenslagen toch stug doorga met mijn studie!’ Ook hier wil ik graag de bevestiging hebben dat ik ertoe doe. En dan meteen van de voorzitter van het college van bestuur!
En nu, aan het einde van mijn blog, weet ik nog steeds niet of ik er wel écht toe doe. Daarom zou ik het leuk vinden als iedere lezer onder deze blog reageert met #JeBentGezien. Want inderdaad: Ik check bijna dagelijks de reacties onder al mijn blogs om te weten of ik er wel toe doe!
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
#JeBentGezien!
Sorry, ik lees altijd mijn eigen blogs terug!
#JeBentGezien! 🙂
#JeBentGezien Yoeri!
Je schrijft over een handicap, en de strubbelingen die je tegen ben gekomen in je nog jonge leven? Ik heb je de afgelopen twee jaar mee gemaakt als mijn stagiair. En ja, soms ben je druk en ben je snel afgeleid. Maar heb je een opdracht of taak ga je daar voor de volle 100% aan werken met een meer dan vereist resultaat! Je geeft in je blog aan dat het vooral gaat om het bewijzen van wie je bent of wat je kan. En dat gevoel deel ik over het algemeen ook! Niet doen!!! Je heb zoveel in je macht. Waar ik menig stagiair onderuit heb zien gaan en op geeft, kijk jij naar oplossingen en niet naar de problemen. Als anderen je zogezegde “handicap” niet begrijpen of mee om kunnen gaan, zegt dat meer over de ander dan over jou!
Yoeri, ik kan niet meer zeggen dan:
JE DOET ER TOE!!!
Mooie Blog, Yoeri. Ik ken dezelfde profileringsdrang en zoektocht naar de waardering die ik in vorige levensfases heb moeten missen. Al was dat dan ook mijn eigen schuld, omdat ik me heel lang niet bepaald waarderingswaardig heb gedragen. Dat probeer ik nu goed te maken en gelukkig merk ik dat de waardering terugkomt. Ik heb weinig met hashtags, maar als jij er blij van wordt: #JeBentGezien!
#JeBentGezien!
Misschien zeg ik nu iets dat voor jou al duidelijk was, maar ik zeg het toch. Is de moraal van jouw verhaal niet dat hoeveel mensen hier ook gaan zeggen dat #jebentgezien, dat dat jou nog steeds niet het gevoel gaat geven dat je ertoe doet? Misschien juist wel het tegenovergestelde! We zeggen het nu immers omdat je er expliciet om hebt gevraagd.
Na jouw verhaal begrijp ik heel goed waarom je steeds op zoek bent naar waardering. Ik blijf het ongelofelijk vinden hoe er soms (hoe vaak eigenlijk?) met studenten wordt omgegaan.
Ik wens je toe dat je een manier vindt om een antwoord te geven op je eigen vraag of je er wel toe doet.
#JeBentGezien Yoeri en vooral: ik vind dit een prachtig blog door je eerlijkheid!
Gelukkig is er een cultuuromslag gaande omtrent mensen op het autistisch spectrum. Jammer genoeg gaat die langzaam. Pijnlijk om over de omschreven ervaringen te lezen.
Als ik me niet vergis heb ik nog wel eens een paar keer inhoudelijk op je gereageerd en ook al ben ik het dan niet per se met je eens, dat gebeurt ook niet zonder: #JeBentGezien.
Overigens, als iemand die ook met die vraag geworsteld heeft, ben ik het kleiner gaan zoeken in plaats van me te richten op de voorzitters van de besturen van de wereld. Wat betekent het uberhaupt om “er toe te doen”? Als je er goed over nadenkt is het eigenlijk best een absurde vraag. Je moet deze uiteindelijk zelf beantwoorden, maar er zijn geen regels voor hoe je dit moet invullen.
Kleine dingen werken prima als antwoord. Maak iemand’s dag beter. Help een collega, vriend, of vreemde. Zet iemand’s verzochte hashtag onder een blog ondanks dat hashtags je een allergische reactie geven. Richt je op het hier en nu. Veel minder stress, veel meer voldoening.
De geschiedenis gaat Ron Bormans net zo hard vergeten als jij of ik en in het totale plaatje gaat de mensheid toch onherroepelijk verloren wanneer het universum onleefbaar is (als we het niet lang daarvoor zelf al voor elkaar krijgen). De enige impact die je hebt is op je medemens, dus hoe kan je die bereiken? Je blogt, je zit in de medezeggenschap, mijnsinziens ben je prima bezig met “er toe doen”.
Ik denk dat iedereen met een beperking het gevoel heeft te moeten presteren om waardering te krijgen. Om te bewijzen dat we ook toe doen, omdat de maatschappij helaas zo ingesteld is dat mensen met een beperking niet gelijk zijn aan mensen zonder een beperking. Ik verwijs je naar mijn blog in het nieuwste blad van Profielen waar ik het over heb, in mijn geval een misfit zijn. Ga je eigen gang, doe je eigen ding, wees jezelf. Als mensen dat niet leuk vinden is het hun probleem niet de jouwe.
#Jebentgezien Yoeri, en #Jewordtgewaardeerd
#je bent gezien, en op maandag ook nog door mij gehoord 🙂
#JeBentGezien!
#Jebentgezien en gewaardeerd!
#JeBentGezien
#JeBentGezien
Yoeri, je wordt gezien, gehoord en gewaardeerd. De CMR is heel blij met jouw inbreng en betrokkenheid. Je hoeft niet aan te twijfelen.