Daar zit ik dan, een beetje brak van mijn afscheidsborrel gisteren, in het vliegtuig richting Santander. Ik had geen mascara op hoeven doen vanochtend, want ik heb het er toch al allemaal weer afgejankt. Zodra de piloot in het Spaans door de intercom begint te praten, kan ik niet anders dan me afvragen: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? 

Studeren in het buitenland is iets dat me al sinds jongs af aan aanspreekt. Mijn moeder vertelde laatst nog dat ik op mijn elfde al een aanvraag had gedaan bij Education First om een deel van mijn middelbare school in Amerika te kunnen volgen. Dat is er helaas nooit van gekomen, maar afgelopen februari kwam de deadline in zicht voor de aanmelding voor een vierdejaars minor in het buitenland. Toen begonnen mijn hersenen weer te kraken.  

Enerzijds leek het me zo vet om een tijdje in een volledig nieuwe omgeving te mogen wonen en mijn kinderdroom werkelijk te maken. Anderzijds heb ik in de afgelopen acht jaar dat ik in Rotterdam woon zo’n fijne plek opgebouwd voor mezelf en zou ik mijn (… inmiddels ex-)vriendje moeten achterlaten. De doorslag gaf mijn half jaar lange Duolingo streak met Spaans. Een dag voor de deadline heb ik me nog aangemeld.  

Vanaf toen moest er veel gebeuren: eerst moest ik kandidaat worden gesteld aan de partneruniversiteit. De HR heeft partneruniversiteiten binnen en buiten Europa die allemaal in het Erasmus-netwerk zitten. De meeste hebben een beperkt aantal plekken beschikbaar, dus wordt je kandidaat gesteld door de buitenlandcoördinator van jouw opleiding. Het kan zijn dat de school van je eerste keuze jou afwijst op basis van je cijfers, of je al zelfstandig hebt gewoond of andere factoren, maar dit gebeurt eigenlijk alleen wanneer een school erg populair is. (Don’t worry: ik heb ook niet de beste cijfers, maar ben wel aangenomen.)

Vervolgens moest ik een learning agreement laten ondertekenen door mijn nieuwe school en de Hogeschool Rotterdam (dit bleek echt een heel gedoe), een Erasmus-beurs aanvragen (gratis geld is altijd goed!), een buitenlandregistratie doen in Osiris en bij de Nederlandse Ambassade en natuurlijk een kamer zoeken in Santander (en de mijne onderverhuren).

Heel eerlijk: toen ik de eerste keer zag wat voor waslijst aan dingen ik moest gaan regelen, dacht ik erover om de handdoek in de ring te gooien. Gelukkig kreeg ik genoeg begeleiding van de buitenlandcoördinator van mijn opleiding communicatie. Dat hielp heel erg met het overzicht bewaren. Wat ook fijn is om te weten: je normale stufi krijg je nog steeds én je krijgt een vergoeding van bijna € 150,- per maand, omdat je je ov-studentenkaart niet kan gebruiken.  

Uiteindelijk is het me gelukt om alles te regelen. Ik heb een kamer gevonden (voor slechts € 350,- per maand, Rotterdam could NEVER), mijn vakken uitgekozen en al mijn bagage van bij elkaar meer dan 45 kg naar Spanje gekregen.

Nu zit ik in mijn kamer dit te schrijven en begint mijn introductie pas halverwege september, dus heb ik nog genoeg tijd om op het strand te liggen. Straks ga ik met mijn Spaanse huisgenootjes tapas eten en biertjes drinken. Ik ben blij dat ik aan dit avontuur ben begonnen. What a life!  

Volg ons op Instagram