‘Ik ben een echt Rotturdams meissie hoor!’ zegt de mevrouw van de bloedbank terwijl ze een klein gemeen naaldje in mijn vinger jetst. We hebben een gesprekje over verre vakanties en Zuid-Hollandse campings aan zee.

Even later lig ik op een stoel met een grotere naald in mijn arm en hoor ik hoe ze een Engels sprekende klant naast mij, op zijn Rotterdams uitlegt hoe hij kan voorkomen dat hij duizelig wordt. De meneer knikt driftig en doet wat ze zegt. Hartstikke mooi hoe mensen elkaar in de dagelijkse praktijk prima begrijpen, zonder dat het taalkundig of grammaticaal helemaal klopt.

Terwijl mijn bloed in het zakje naast me stroomt, dwalen mijn gedachten af naar die andere praktijk: die van het hoger onderwijs. Hier word je geacht onberispelijk Nederlands te schrijven. Maar ook iedereen weet dat er facts on paper and facts on the ground zijn; niet elk verslag of elke cursushandleiding is foutloos. Kuch. Ook in België is het bal: ‘Het aantal taal- en vooral dt-fouten is onvoorstelbaar. Ik begin mij af te vragen of ze [de studenten] afspraken om een grap met mij uit te halen en om er allemaal opzettelijk zoveel mogelijk neer te schrijven’, merkte Professor Filip Lardon van de Universiteit Antwerpen op Twitter op.

Demissionair Minister Robbert Dijkgraaf van Onderwijs doet er nog een schepje bovenop. Hij schreef dit voorjaar in een wetsvoorstel dat internationale studenten op Nederlandse universiteiten en hogescholen Nederlands moeten leren. Ik ga ervan uit dat de 46 Engelstalige programma’s op de Hogeschool Rotterdam met een goede reden Engelstalig zijn en dat die niet door het plannetje van de minister ineens in het Nederlands gegeven gaan worden. Sterker nog, het hart en de doelstelling van deze studies zou volledig onderuit gehaald worden. En daarnaast, wie heeft er wat aan als straks bij deze studies de voertaal halfbakken Nederlands is? Want goed Nederlands leer je niet op een paar namiddagen, voorafgaand aan het nieuwe collegejaar.

Mijn docentenbrein zegt ja tegen streven naar foutloos Nederlands op school, want echt, ik kan hiervoor wel 1001 redenen noemen. Maar mijn burgerhart zegt nee tegen verplicht Nederlands kunnen spreken als verkapt toegangsticket tot het Nederlandse hoger onderwijs. ‘Elkaars taal spreken’ zit in zoveel meer dan werkwoorden goed kunnen vervoegen en de spellingsregels correct kunnen toepassen.

De mevrouw van de bloedbank trekt bijna venijnig de naald uit mijn arm en haalt nog een kopje thee voor me. ‘Pas op dat je straks niet te snel opstaat hoor, want azzievalt dan leggie!’ Mijn hart springt op bij het horen van die uitdrukking, want ook ík ben een Rotterdams meisje en deze taal schept een band.

Ineens denk ik: laat dat Nederlands maar zitten, want zou het niet leuk zijn om alle deelnemers van de hogeschool-community een cursusje Rotterdams aan te bieden? Dan spreken we toch ineens, al dan niet foutloos, dezelfde taal.

Ja toch, niettan? Nou dan!

Volg ons op Instagram