Afscheid nemen, het klinkt zo sereen en plechtig. Maar laten we eerlijk zijn, de weg naar een afscheid, en de reacties erop, kunnen net zo chaotisch en onvoorspelbaar zijn als Schiphol tijdens de meivakantie.

Ik denk aan de verslagen schrik op het gezicht van mijn buurvrouw, toen ze vertelde dat ze ALS heeft. Ik denk aan de energieke tante die zonder enige waarschuwing met een hartstilstand de dansvloer verliet.

Aan onopgeloste moorden, vermissingen, de non closure. De opgeluchte familieleden die na jaren van onzekerheid horen dat hun vermiste geliefde echt dood is en ze eindelijk aan het afscheid kunnen beginnen. En Netflix weer een serie kan maken.

En wat dacht je van dat geniepige ghosten? Je hebt een geweldige date en ineens, poef, verdwijnt je love interest sneller dan een zak chips op een kinderfeestje. Urenlang piekeren en dan beseffen dat die ander al lang afscheid heeft genomen, maar vergeten is het jou te zeggen. Stijlvol!

Of aan afscheidsrituelen als verbrande brieven, weggegooide dagboeken, verscheurde foto’s. Maar ook aan het uitzwaaien van een vriendin die op wereldreis gaat; het bitterzoete besef dat afscheid niet altijd een onbetwistbare harde knip is.

Afscheid kan ook grappig zijn. Die momenten uit films waarbij de as van een dierbare recht in het gezicht van de hoofdpersoon waait? Nogal ongemakkelijk in het echt, maar op het scherm uitermate geestig.

Ik denk ook aan het archaïsche kitschlied van Mieke Telkamp Waarheen, waarvoor? en aan I did it my way bij de uitvaart van iemand die een uitermate braaf burgerbestaan heeft geleid.

Ik denk aan Marco Borsato, die dacht dat afscheid nemen niet bestaat. Nou Marco, het tegendeel is waar. Van jou hebben we wel degelijk afscheid genomen.

En ja, ik denk aan afscheid nemen van dingen die nog prima zijn, maar eigenlijk niet meer nodig. Dus dag papieren versie van Profielen, ik zal je missen.

Volg ons op Instagram