Stel je eens voor dat je ál je bezittingen in een aantal tassen aan en op je fiets hebt gedrapeerd. In de avond ga je niet naar je bed maar pak je je slaapzak, die je hebt verstopt in de bosjes en je hebt geluk als je die droog of überhaupt nog aantreft.

Dan breng je de nacht door op een plek waar je zo veilig mogelijk bent. Bijvoorbeeld op een rustig bankje op de Rochussenstraat, vlakbij de Hogeschool Rotterdam. Of onder een afdakje of in een verlaten fietsenstalling.

Het aantal dak- en thuislozen in Rotterdam is gegroeid. Niet ieder dak- of thuisloos persoon leeft op straat, maar een aantal van hen wel; niet zo gek dus dat we deze mensen overal in de stad en dus ook rondom de school aantreffen.

Misschien staat een dakloze gevoelsmatig ver van je af. Maar problemen kunnen als dominostenen zo je hele leven omver laten vallen: schulden, psychische problemen of een scheiding kunnen ervoor zorgen dat je je huis kwijtraakt. Het kan jou en mij dus ook overkomen. Of je broer, je buurvrouw, je collega.

Terug naar de bankjes en de fietsenstalling bij de Rochussenstraat. Want er slapen daar inderdaad geregeld dak- of thuislozen. Ik weet dat het voor de collega’s die de gebouwen openen en sluiten vaak erg lastig is een dakloze die in een fietsenstalling slaapt zo comfortabel mogelijk naar buiten te begeleiden, eufemistisch gezegd. Je wilt niet dat ‘parkerende’ studenten zich onveilig voelen.

Aan de andere kant voelt dat nogal handelingsverlegen: onze gebouwen staan midden in de stad, we willen onderdeel zijn van de dynamiek. We doen praktijkonderzoek naar allerlei grootstedelijke problematiek en we bereiken daar vaak prachtige resultaten mee. Maar als we als school heel direct geconfronteerd worden met dit grotestadsprobleem, dan hebben we daar – naast interventies op veiligheidsgebied – eigenlijk geen antwoord op.

Ook ik niet. De confrontatie met een dakloze op een plek waar je werkt of studeert roept bij verschillende mensen verschillende reacties op. De één loopt er met een boog om heen, de ander haalt koffie en broodjes. Ik kan het allebei begrijpen.

Daarnaast denk ik wel dat Hogeschool Rotterdam hier een taak heeft. Ik pleit er zeker niet voor om de hogeschool om te toveren tot een soort nachtopvang, maar wat kunnen we wél doen?

Denk jij mee?

PS Ik zag op Profielen dit mooie initiatief.

Volg ons op Instagram