Joost Klein heeft moeten leren dealen met het feit dat zowel zijn vader als zijn moeder overleden toen hij nog een tiener was. Hij vond een uitweg in het maken van muziek om zijn verdriet te delen en te verwerken. Maar hoe doe je dat als hbo-student, als je rouwt om het verlies van een dierbare?

Nadat ik het songfestivalliedje van Joost Klein voor het eerst hoorde, gaat het niet meer uit mijn hoofd. ‘Welkom in Europa, blijf hier tot ik doodga, Europapa! Europapa!’ Ik zie Joost steeds voor me in zijn zelfontworpen blauwe pak en met zijn strakke witte kapsel. En hoe hij zijn eigenzinnige tekst in een fijne nineties vibe naar ons toe danst: nu al een groot succes!

Joost is een twintiger; de generatie van mijn kinderen en van veel studenten. Ook mijn kinderen behalen successen: een mooie stage op een unieke plek en ook op het internationale podium is goud behaald (in een jurk van hetzelfde kobaltblauw als Joost zijn pak). Al is het dan niet met een zelfgeschreven liedje, als ouder ben ik ongelofelijk trots op mijn kinderen.

Het is belangrijk om goede prestaties te kunnen delen, of juist de dingen die niet goed gaan. Hoe fijn is het om te horen dat je ouders of je lievelingstante supertrots op je zijn? En dat je hun onvoorwaardelijke liefde voelt, ook als je er doorheen zit, je het bijltje bij je studie wilt neergooien?

Maar wat nu als je je succes of je zorgen niet meer kúnt delen met je vader, je oma of je beste vriend omdat diegene overleden is? Cijfers laten zien dat Joost Klein niet de enige is, volgens het CBS: ‘waren bijna 100 duizend jongeren (0- tot 25-jarigen) eind 2021 halfwees. Ruim 1,5 duizend jongeren hadden zowel geen vader als geen moeder meer.’

Hoe voel het als je je P of je diploma ophaalt en daar in gedachten die lege stoel ziet, de plek waar je dierbare had moeten zitten? Hoe doe je het überhaupt als student, als je te maken hebt met rouw, met de dood of de ernstige ziekte van iemand die heel belangrijk is in je leven? Erover praten, of juist niet? En met wie? Waar heb je als individuele student behoefte aan? Ga je door, kun je door? Wat als je een tentamen verpest door je gebrek aan concentratie, is daar een regeling voor? Ben je nog dezelfde als die je was voor het overlijden? En hoe gaan jij en je omgeving daarmee om?

Nu we sinds kort weten dat hersenen tijdelijk anders werken bij rouw, dat er ook steeds meer cijfers en ervaringen bekend worden over rouw onder studenten, is het hoog tijd dat dat ook in de dagelijkse praktijk van onze school herkend wordt en de aandacht krijgt die het verdient. Hoe? Daar is geen eenvoudig en eenduidig antwoord op, maar ik ben er druk mee bezig hier respons op te vinden.

Intussen ben ik als ‘Euromama’ plaatsvervangend trots: goed gedaan Joost! Ik hoop dat jouw boodschap eraan bijdraagt sterven en rouw meer bespreekbaar te maken én dat je dat ESF met glans wint!

PS: Wil je met me meedenken hoe (als student of medewerker) om te gaan met sterven, rouw, verlies en zorg op Hogeschool Rotterdam? Heb je ideeën of wil je je ervaringen delen? Mail me of zoek me op in Teams.

Volg ons op Instagram