| 
|
Donna is vierdejaars student human resource management. Ze schrijft het liefst over klunzige momenten uit haar studentenleven, taalkundige fratsen die haar opvallen en als het nodig is geeft ze haar mening over alles dat in haar ogen niet deugt.
Foto: Paul van der Blom
Een tijd terug luisterde ik na een lange dag op kantoor een podcast, om even te ontspannen. Lukte net niet.
De podcast POM van Alexander Klöpping en Ernst-Jan Pfauth luister ik met enige regelmaat om mijn iets te dure podimo abonnement nog een beetje eer aan te doen. Vaak snap ik niet helemaal waar ze het over hebben als het gaat over AI, algoritmes en moeilijke datazaken, maar ik vind het goed je te verdiepen in dingen die ver van je af staan. Soms hoor ik ineens iets waar ik dan bij mijn vrienden mee kan pochen. Zo gaat dat bij iemand van de podcastgeneratie.
Deze keer interviewden ze Rutger Bregman over zijn nieuwe boek over morele ambitie. Het ging over hoe zijn denkbeelden tot stand zijn gekomen en waarom iedereen het boek moet lezen. Het doel en de kern van het boek zal ik niet bespreken of weerleggen; ik heb het immers (nog) niet gelezen en weet het fijne er niet van. Maar een paar statements die hij maakte triggerden me.
Zo beweert hij dat je of idealistisch of ambitieus bent, of allebei tegelijkertijd. Ambitieus zijn zonder idealen is, zoals ik het interpreteerde, nagenoeg zinloos. Direct ging ik bij mezelf te rade: wat voeg ik nu eigenlijk toe? Mijn blogs, mijn werk, mijn projectjes als student… Dat ik echt een maatschappelijke wereldbeweging teweegbreng lijkt me sterk, maar ik luister voor de lol podcasts die ik niet begrijp en lees boeken die ik saai vind, in een poging mezelf verder te ontwikkelen. Ik vind dat behoorlijk getuigen van ambitie, al weet ik niet welke soort.
Naarmate ik de podcast verder liet kabbelen op de achtergrond voelde ik dat irritatie plaatsmaakte voor zelfreflectie en wat begrip. Het begon namelijk tot me door te dringen dat ambitie niet altijd hoeft te leiden tot grootschalige, levensveranderende daden, hoewel Bregman dat in eerste instantie wel bedoelde. Misschien ben ìk juist wel goed in kleine alledaagse gewoontes veranderen die stiekem een grote impact hebben, zoals mijn week zonder afval voor Profielen.
Mijn bijdrage zal allicht niet zo groot zijn als die van anderen, maar dat is ook helemaal niet erg. Of ben ik met die gedachte juist een pseudo-ambitieuze Gen-Z’er?
Misschien moet ik toch een keer zijn boek kopen.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Of je het ambitieus moet noemen weet ik niet en maakt ook helemaal niet uit maar je schrijft in elk geval mooie blogs!
Bregman schreef zelf ook in zijn vorige boek, ‘De meeste mensen deugen’, dat de impact van je handelingen grotendeels onzichtbaar is en ogenschijnlijk “kleine” handelingen een langdurig effect kunnen hebben omdat ze van persoon op persoon doorwerken.
Als voorbeeld hiervan kan je bijv. denken aan de relatief grote impact van een kleine groep klagers (zeker op social media) maar ook de impact van positief handelen waarmee je anderen kan inspireren tot soortgelijk gedrag. Als mensen spiegelen we continu onze omgeving en zoals Jules Deelder zei, is onze omgeving de medemens.
Dus ja, misschien ben je daar inderdaad goed in, en moet je dat gewoon blijven doen :-).