ledere hbo-student kent het gevoel: waarom doe ik deze studie ook alweer en wat heb ik nou eigenlijk geleerd al die tijd? Tot soms opeens een kwartje valt.

De laatste tijd kwam deze vraag wat vaker in me op. Niet dat ik spijt heb van mijn studie, of het niet begrijp. Het is meer dat ik af en toe vergeet dat ik student ben. Dat ik school zie als een soort side hustle. Het is me sowieso niet vreemd om mezelf regelmatig dit soort existentiële vragen te stellen, en met de reflecterende vakken die ik nu krijg kon ik mezelf eens goed bevragen.

Zo voelde het altijd alsof alles wat ik leerde gewoon allerlei losse eindjes waren. Maar geheel onverwachts kon ik deze losse eindjes voor het eerst aan elkaar knopen, door eigenlijk te doen wat elke docent hoopt: toepassen in de praktijk. Niet de praktijk van de hrm-prof trouwens, maar een wat alledaagsere omgeving.

Een week of twee geleden liep ik tamelijk ziek naar een niet nader te noemen supermarkt om wat gezonde sapjes en groente te halen. Dat ik mezelf uit bed had gesleept was al een prijs waard, naast dat ik de hersencapaciteit had aangesproken om überhaupt de juiste groente en fruit te kiezen om beter van te worden. 

Al wat opgefleurd door onder de mensen te zijn, maar nog steeds hondsziek, begaf ik mezelf naar de kassa. Aangezien ik daar vaak kom, en ik voor dezelfde winkelketen jarenlang gewerkt heb, kennen sommige medewerkers mij ondertussen als vaste klant. 

Afgepeigerd maar tevreden laadde ik mijn ultragezonde boodschapjes op de band. Ik herinnerde me dat er een spaarzegelactie was, waarbij de consument bij elke 10 euro 1 zegel ontvangt. Ik dacht terug aan mijn tijd als caissière. Je diende zorgvuldig met de zegels om te gaan, maar nooit te gierig. 

Je voelt hem natuurlijk al aankomen. Ik rekende een bedrag van 19,55 af, en ontving van de caissière met droge ogen één zegel. 

Eén zegel. Niet twee. Ik had er ook geen recht op, als je heel flauw van aard bent, maar zoiets gun je iemand toch?

Ik was verbijsterd. Een golf van woede, die overigens ook koorts kan zijn geweest, overspoelde me. Iets wat ik zelden heb, maar door alle secundaire emoties en gevoelens was dit, die ene zegel, echt de druppel.

Toen ik zo kwaad werd, besefte ik dat ik een heleboel reacties had om uit te kiezen. Ik kon gewoon klassiek kwaad worden op haar, ik kon vragen om een tweede zegel, ik kon verbaasd reageren. Ik kon ook zeggen ‘ik heb hier ook gewerkt’ of ik kon om de manager vragen. Talloze opties, waarvan ik me bewust was dat ik hoe dan ook voor lul zou staan. 

Het grappige was dat ik op de een of andere manier aan Stephen Covey moest denken, de bedenker van de cirkel van invloed en de cirkel van betrokkenheid. Niet heel complexe stof, maar wel iets wat in human resources, zowel op mijn werk als op school, naar voren komt en ik ook echt interessant vind.

De cirkel van betrokkenheid gaat over dingen buiten jezelf, zoals het gedrag van anderen, omstandigheden en bijvoorbeeld het weer. De cirkel van invloed gaat over hetgeen waar jij invloed op hebt, zoals emoties, gedachten, reacties op situaties enzovoorts. ‘Het regent, dat heb ik weer, dit overkomt alleen mij’, is een klassiek voorbeeld om de cirkel van betrokkenheid uit te leggen. Het regent, dus de plantjes krijgen water, en wat maakt het uit want ik moet toch m’n haar nog wassen, hoort weer bij die cirkel van invloed. Klinkt simpel, maar gaat in het echte leven toch niet altijd zo makkelijk.

Tot nu. Ik besloot in de winkel niks te zeggen, en pas buiten flink te zuchten. Ik was blij dat ik niet een van al die opties had gekozen, en toch een bepaalde eer aan mezelf had gehouden. En ook was ik stiekem een beetje trots. Op de één of andere manier had ik me de stof toch eigen gemaakt. Covey vergeet ik in ieder geval niet meer. En dat is heel wat meer waard dan die ene zegel.

Volg ons op Instagram