| 
|
Serge Feldmann was van 2011 tot 2024 studentendecaan op de HR en is nu senior beleidsadviseur studentenwelzijn. Hij blogt om de wereld een klein beetje te helpen veranderen. Zijn eerdere blogs lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
Het is een bescheiden eighties-klassieker van Toontje Lager: Ben jij ook zo bang? In het liedje bezingt de band zeer en minder zorgwekkende ontwikkelingen van destijds. Van ‘dat je net als gisteren een koekje bij de koffie krijgt’ tot ‘dat je weer voor je eten in de rij moet staan’. Haast schattig als je het nu hoort. Maar wat is de strekking actueel.
Ik ben er gewoon maar eerlijk over: ik vind het doodeng wat er allemaal in de wereld gebeurt. Ver weg en dichtbij. Het lijkt soms of er iedere dag een schepje bovenop wordt gedaan. De rest van dit blog zou een opsomming van voorbeelden kunnen zijn. Voor ieder wat wils.
Menig persoon waarmee ik mijn zorg bespreek, geeft me het advies: ‘Kijk en luister gewoon geen nieuws meer!’ En ondanks dat ik dit advies begrijp en ik eerder al mijn nieuwsconsumptie reduceerde, is het een copingstrategie die me niet past. Ik wil het aangaan, ondanks dat ik in mijn leven leerde de zwarte band angst te bereiken. Gelukkig leerde ik ook om heel anders met die angst om te gaan en het me niet te laten leiden.
Wellicht hoop je dat ik in deze alinea met een gemakkelijke gouden tip op de proppen kom en er in de laatste regel nog een mooie strik omheen doe?
Oordeel zelf. Wat ik leerde over angst is dat het krampachtig wegdrukken, verdoven, verstoppen, bagatelliseren of vermijden ervan totaal niet effectief is en het de intensiteit en duur ervan eerder groter maakt. En ik leerde dat – ondanks dat angst in heel veel gevallen een slechte raadgever is – de emotie op zichzelf een goede en heilzame intentie voor je in petto heeft.
Het allereerste wat ik doe wanneer angst zich fysiek meldt, is om het net zo te ontvangen als bijvoorbeeld blijdschap, geluk of inspiratie. Zonder een oordeel of label als ‘fout’, ‘ongewenst’, ‘slecht’. Onvoorwaardelijke acceptatie. Het is er en het is er nu. Dat is oké. Vervolgens sta ik stil bij de vraag wat deze emotie, de angst me wil vertellen. In dit geval is het een begrijpelijke en reële angst die vooral een zorg blijkt bij het afpellen ervan. Dan is het tijd voor deze onvolprezen duo-vraag: ‘Hoe kan ik nu zo goed mogelijk voor mezelf zorgen en waar heb ik wel invloed op?’ En hieraan vooral actie verbinden.
Gouden tip en strik-waardig? Jij mag het zeggen. Ik gun en wens je hoe dan ook vertrouwen, gezondheid en veiligheid in deze zorgelijke tijden.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Hoi Serge, wat fijn dat je dit schrijft, ik denk dat dit voor heel veel mensen en vooral voor jongeren geldt. Het boek ‘Active hope’, van Joana Macy en de podcast ‘We are the great turning’ van haar en Jessica Serrante kunnen je mogelijk helpen richting te geven aan hoe je hiermee om kunt gaan. De naam van de podcast connoteert misschien met complotdenken of iets dergelijks maar daar heeft het niets mee te maken. Het is een heel hoopvolle benadering, een verkenning van hoe we energiek en opgewekt kunnen blijven in deze tijden terwijl we werken aan een meer rechtvaardige en duurzame (in de breedste zin van het woord) wereld. Mocht je nog meer ‘tips’ willen of gewoon eens willen kletsen, ik ben altijd in voor een koffietje, zeker als het gaat om dit onderwerp en en de rol van onderwijs hierin :-). Veel wijsheid en veerkracht toegewenst!