Falen is een voorwaarde voor leren en ontwikkelen. De meeste studenten die ik spreek, vertellen zichzelf echter dat ze moeten aantonen alles al te kunnen en weten. Gevolg: klotsende oksels.

Ik was een broekie van 26 toen ik als megagroene junior ging werken voor een organisatieadviesbureau met vooral ultra-ervaren seniors. Ik leerde snel en daardoor werd ik al vlot alleen op pad gestuurd. Het is 1999 als je mij om ca 6.00 uur in mijn auto kan zien stappen met een geprinte route (er was nog geen navigatie) en een stapel faxen met alle achtergrondinformatie over de klus, op weg naar immer weer een tot trainingscentrum omgebouwde boerderij in the middle of fucking nowhere. Precies: Groningen of Friesland. Tandenborstel mee, want ook standaard: het is een tweedaags programma inclusief een avonddeel en een overnachting. En dat twee keer per week.

Ik stond voor groepen met deelnemers die mijn ouders en soms grootouders hadden kunnen zijn. Steeds weer verbaasde ik mezelf als ik met goed gevolg de sessie overleefde. Ik stond echter dermate grote doodsangsten en onzekerheden uit, dat ik geen andere dan zwarte colberts kon dragen om de enorme zweetplekken door mijn klotsende oksels te maskeren. Na twee jaar viel ik uit met een burn-out.

Die burn-out werd op allerlei manieren aangekondigd. Fysiek, mentaal, met rook-, licht- en geluidsignalen, en door mijn omgeving. Maar ik negeerde het allemaal want ik zou wel even laten zien wat ik kon, potdorie! Ik was er zo een die zijn burn-out echt nodig had om eindelijk een paar heel belangrijke lessen voor de rest van zijn leven te leren.

Toch zeg ik nu: Als je jezelf wilt (blijven) ontwikkelen, zoek dan altijd naar het punt waarop je oksels neigen naar klotsen. Ik ging er toen natuurlijk te lang en te ver overheen, droogde nog net niet uit, en ruïneerde meerdere blousjes en colberts. Maar je bouwt ook geen nieuw spierweefsel op als je niet steeds een paar gram toevoegt aan het gewicht waarmee je traint, en zo is het ook met leren en ontwikkelen. Maar een paar gram per keer dus. Geen kilo’s!

Echter, er is nóg een heel belangrijke randvoorwaarde waaraan voldaan moet worden: veiligheid. Oftewel: mogen leren. Van jezelf en je omgeving. Het zijn gevoelens van angst, schuld en schaamte die oksels doen klotsen. En dat is wat school is, beste student (en collega’s). Een plek waar je gecontroleerd en veilig op je bek mag gaan, opstaan en het nog eens proberen. Ik wens je warme, droge en fris geurende oksels.

Volg ons op Instagram