De quote waarmee ik dit blog begin, is een uitspraak van de legendarische bergbeklimmer Edmund Hillary. Een waarheid als een koe en goed nieuws voor eenieder die momenteel worstelt met een moeilijke situatie.  

Vorige week – in een verlate herfstvakantie – deed ik dit nog vrij letterlijk in een rondreis op de racefiets doorheen, op en over het Atlasgebergte in Marokko. De vaak lange, steile beklimmingen in de hitte, snotverkouden en met stevige tegenwind deden me regelmatig afvragen waarom dit me in godsnaam een goed idee leek.

Dat antwoord presenteerde zich steevast bij aankomst op de top van een klim. Bij het zien van de ruwe, weidse en soms onwerkelijke schoonheid van het landschap ervaar ik niets dan verwondering, dankbaarheid en mijn nietig zijn. Het lijden bergop en de verlossing aan de top en in de afdaling. Noem het bitterzoet.  

Ik heb een paar zeer behulpzame mantra’s en trucjes wanneer de verzuring in de benen pijn gaat doen en de hartslag toeneemt. De eerste is kort en zeer feitelijk: ‘Ook dit gaat voorbij’. Schiet daar maar eens een gat in! Want of ik nu dood neer val of fluitend die top bereik: het eindigt een keer. 

Een andere is: ‘Vele anderen zijn mij hierin voorgegaan’. Deze herinnert je aan gedeelde menselijkheid: we lijden allemaal kort en soms langer van tijd tot tijd. We overleven dat ook doorgaans. Vaak sterker, veerkrachtiger en wijzer. Stel je nu deze twee zinnetjes na elkaar voor en dat in een zeker ritme passend bij de RPM’s waarin de pedalen ronddraaien of de frequentie van mijn ademhaling. Het maakt mij op die momenten bulletproof!  

Een favoriet trucje is terugtellen van 100 naar 0 in datzelfde ritme. Dat is net iets lastiger dan optellen en daardoor leidt het mijn aandacht af van de pijn. In het dagelijks leven kan dit dus alles zijn waarvoor je enige concentratie nodig hebt.  

Want ja, lieve lezer: ook jij bent zo oneindig veel sterker en veerkrachtiger dan je jezelf misschien soms vertelt. De meeste mensen hechten desgevraagd veel waarde aan (persoonlijke) ontwikkeling. Als dat voor jou ook geldt, koester dan die moeilijke momenten en situaties in je leven. Zij zijn als een noodzakelijk slijpsteen om dit te bereiken. Het gaat er namelijk niet om hoe hard of snel je die berg op klimt, maar dat je haar ten volle ervaart: iedere hoogtemeter.  

Dat beklimmen van bergen kan echter alleen als er voldoende hersteltijd tegenover staat. Dus blijf jezelf die ene belangrijke vraag stellen in zware tijden: ‘hoe zorg ik nu zo goed mogelijk voor mezelf?’ En ja: ik doe dat dus onder andere door een paar keer per jaar zo’n reis te ondernemen.