Een ooievaar die al dertien jaar terugkeert naar dezelfde Turkse visser en met hem mee gaat op zijn vissersboot.

Navalny, de moed van de bloemenleggers en de massa’s die hun angst opzij zetten en hem samen begraven.

‘Someone you Love’ van Douwe Bob.

Mensen met een grote passie – welke dan ook –  en dat vanuit elke porie de wereld in sturen.

De ‘Waarom wachten’ reclames van Dela.

De studente die vertelt hoe ze probeert haar breuk met het geloof verborgen te houden voor haar ouders omdat ze hen niet ongelukkig wil maken maar hierdoor tegelijk verder wegzakt in depressie.

Films als Shine, The Green Mile, Gran Torino, the Fisherking en Dead Poets Society.

Mijn lieve collega voor het eerst zien in de rol van moeder en hoe zacht haar ogen zijn geworden.

De foto van het verdronken vluchtelingenjongetje.

De top van de Mont Ventoux bereiken met de racefiets.

‘Narziss en Goldmund’ van Herman Hesse.

De vermorzelden door de systemen in deze wereld.

Een linked-in post van collega Monique van den Heuvel.

‘De Canto Ostinato’ van Simeon ten Holt.

En zo kan ik een lijst maken die nog veel langer is. Ik houd het niet droog. Doe er ook geen moeite voor. Ik verwelkom en koester juist die tranen. Wees welkom. Geraakt worden, recht in het hart. Veeg mij maar op! Het is als mijn persoonlijke sanity check. Werkt het limbische systeem nog naar behoren? Ben ik nog in staat tot compassie? Tot liefdevolle zorgzaamheid naar anderen en mezelf?

Er bestaat een reëel risico dat we afgestompt raken onder invloed van ons werk, studie, de stortvloed aan narigheid in het nieuws en in de wereld, de vele grote en kleine crises die zich aandringen.

Wat me opvalt is dat er – in een poging daarmee om te kunnen gaan – meestal (onbewust) coping-strategieën worden ingezet waarmee initiële gevoelens van pijn, verdriet maar ook ontroering en compassie niet gevoeld hoeven worden. Ze worden overschreeuwd en gediskwalificeerd. Niet hier, niet nu. Gewoon niet. En liefst nooit.

Maar vraag jezelf eens af: ‘Wat moet er nu eigenlijk bevochten worden, en waarom?’ Had je niet al ontdekt dat dit op termijn nooit effectief is? ‘That’s the thing about pain: it demands to be felt’, schrijft  John Green in The Fault in Our Stars. Emoties zijn boodschappers en geven je relevante informatie over je ‘systeem’. En die is altijd bedoeld je te helpen, te komen tot balans en evenwichtigheid.

Het zijn juist ook deze momenten en emoties die dus als een kompas kunnen zijn. Het vraagt jou om slechts twee dingen: vertrouwen en ruimte. En goed nieuws: dat kun je (verder) ontwikkelen!

Volg ons op Instagram