Daar zit ik dan: achter mijn laptop (voor mijn gevoel al uren) starend naar het scherm. De afgelopen week heb ik semi-vrij gehad van mijn stage, omdat er bijna niemand was in verband met de voorjaarsvakantie op het Grafisch Lyceum. Voor mijn gevoel ben ik echt niets aan het doen, dus sluipt het schuldgevoel binnen.

Inmiddels ben ik al drie weken bezig met mijn afstudeerstage. Over drie weken moet mijn contextfase af zijn en presenteer ik die met drie mogelijke strategische opties. Op de helft van de eerste fase dus. Enerzijds heb ik het gevoel dat ik al best wel ver ben: ik heb drie van mijn zes deelvragen al volledig beantwoord en mijn verantwoordingsdocument telt al 58 pagina’s.

Het moeilijkste moet echter nog komen: de interviews. De drie deelvragen die ik nu nog open heb staan, zijn alleen te beantwoorden met de interviews, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om mensen te benaderen. Het voelt onnatuurlijk om bij iemand aan te kloppen en te zeggen: ‘Hoi! Hier ben ik dan! Vertel me waarom je je werkplek niet goed vindt!’ En dat al helemaal bij de managers.

Daarnaast wil ik mezelf eerst een beetje kunnen introduceren, maar aangezien er vorige week bijna niemand was, is dat er nog niet van gekomen en heb ik dus bijna een week stilgestaan. Dat voelt niet fijn. Afstuderen is het belangrijkste onderdeel van je studie en ik heb het gevoel dat ik niets aan het doen ben.

Ook zie ik tegen het transcriberen en labelen van de interviews op. Wat als er helemaal geen goede inzichten uitkomen? Wat moet ik dan doen? Het hele onderzoek opnieuw opstarten? Ik merk dat het me toch wel een beetje begint te overvallen nu.

Gelukkig heb ik veel aan de twee studenten die ook onder mijn scriptiebegeleider vallen. Bijna elke week hebben we wel een call waarin we een beetje met elkaar sparren en het hebben over obstakels. We zijn ook alle drie met ongeveer hetzelfde onderwerp bezig, dus dat is extra fijn. Het zal vast allemaal wel goedkomen. Toch?

Volg ons op Instagram