Laat een reactie achter

9 Responses to Blog Yoeri: Help, ik ben gecanceld!

1. Echt sneu voor je, Yoeri. Mijn vorige blog hier op Profielen ging over precies hetzelfde probleem: de overgevoeligheid van mensen. Ik stel me zo voor dat je in the heat of the moment een grappig bedoelde, foute opmerking hebt gemaakt. Zonder de bedoeling om iemand te kwetsen. Natuurlijk is seksisme verkeerd, maar het is niet zo dat je een bangalijst hebt gepubliceerd. En ja, diegene wie het betrof had je natuurlijk even een appje kunnen sturen. Of beter nog, op het moment zelf kunnen zeggen dat ze zich gekwetst voelde. Ongetwijfeld hadden jullie het dan uitgepraat en waren jullie allebei wijzer en vrolijker uit dit conflict gekomen. Nu zit jij waarschijnlijk met een gevoel van wrok en heb je geen idee wat je beter had kunnen doen. En heeft die persoon een vals gevoel van triomf, omdat haar anonieme gevoeligheid heeft ‘overwonnen’. Overigens heeft die werkgever nogal fout gehandeld, want je hebt altijd recht op wederhoor. En fouten maken is OK. Je kan er van leren. Ik hoop dat niet gedesillusioneerd terugkijkt op dit voorval!

2. Beste Yoeri, het enige wat ik kan zeggen is: Classic woke gedrag.. ‘tegenpartij’ geen kans geven en afschilderen. Dit is wat we krijgen als ‘deugen’ doorslaat. Verder sluit ik mij geheel aan bij Okke de Jong.

3. Ik heb best wat vraagtekens bij de omschrijving van deze situatie maar dat komt op hetzelfde neer: we zien hier jouw versie en niet die van je ‘werkgever’ (welke ik tussen aanhalingstekens plaats omdat je dat ook met je ‘dienstverband’ doet). Dit komt op mij over als een wat informele situatie, is dat ook zo?

   In elk geval vind ik het altijd verkeerd als een situatie zonder wederverhoor wordt beslecht. Ik ben dan ook wat terughoudend in mijn oordeel, omdat je voormalig werkgever hier niet de kans krijgt om hun kant van deze zaak toe te lichten. We kunnen dus slechts iets zeggen over hoe de situatie a.d.h.v. jouw omschrijving klinkt, niet hoe die daadwerkelijk is.

   Het klinkt een beetje lui, in plaats van te zoeken naar een oplossing door een gesprek tussen betrokkenen aan te gaan, of uberhaupt iemand de kans te geven een excuus aan te bieden; het klinkt alsof hier door de leidinggevende voor de weg van de minste weerstand is gekozen.

   Je lijkt verder wel een redelijk idee te hebben waar de klacht over ging. Je geeft zelf al aan een grap gemaakt te hebben die je beter niet had kunnen maken. Het is natuurlijk vervelend dat je niet verder inhoudelijk over de klachten bent geinformeerd, dat kan een signaal zijn dat de situatie door je leidinggevende overdreven is.

   Je zou de eerste bij lange na niet zijn die ergens uitgebonjourd is omdat je niet zo goed in de groep valt. Dat is vervelend maar heeft verder weinig met ‘woke’ of ‘cancellen’ te maken. En ja, dat kan zijn door je gedrag als ADHDer, hoe vervelend dat ook is. Niet iedereen is comfortabel met neurodivergente mensen in hun omgeving.

   Ik vind het in ieder geval lullig voor je en de situatie klinkt niet netjes afgehandeld, in tegenstelling tot wat ze beweren omtrent het Teamsgesprek. Het minste wat ze hadden kunnen doen was jouw kant van het verhaal aanhoren.

4. Ik sluit mij bij S. Heikamp aan. Het is naar dat ze jouw kant van het verhaal niet wilden aanhoren.

   Alleen vraag ik mij af of je zonder medicatie ook dezelfde grap gemaakt zou hebben?

5. Een bijzonder verhaal, we lezen jou kant. Echter je Dienstverband opzeggen vanwege een opmerking?? daar heb ik mijn vraagtekens bij? Zou zeggen wordt een leuke rechtzaak. Zou dit aanvechten tot het hoogste rechtsorgaan.

6. Zo, aan het einde van de dag maar even wat antwoorden geven op de reacties hier 😉
   Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie moeite om een reactie onder deze blog te schrijven.
   Ik ga jullie allemaal even persoonlijk af, want dan kan ik het beste antwoord geven.

   @Okke, dank voor je steun. Ik had die avond inderdaad niet de intentie om iemand te kwetsen. Het zou ook wel een beetje vreemd zijn als ik bij zo’n bijeenkomst zou organiseren als doel om mensen te kweten. Op het moment zelf kunnen zeggen dat ze zich gekwetst voelde is wel gebeurd onder het mom van “Yoeri, hoeveel heb jij gedronken?” en “Zo, jij hebt vreemde humor zeg!” maar dat heb ik niet als een signaal ontvangen dat ik te ver ben gegaan. Iets met autisme misschien, maar misschien ook de hele setting dat we allemaal aan de biertjes en cocktails zaten. Over het gevoel van wrok kan ik wel meepraten. Maar ik zit vooral te piekeren: “Wat nou als het sloepvaren wel doorging?” Waarschijnlijk had de avond dan heel anders gelopen. “Had het maar niet geregend!” Of “Wat nou als ik de avond helemaal had afgeblazen?”. En wat betreft het gedesillusioneerd terugkijken: Dit geeft wel een deuk in mijn zelfvertrouwen. Ik heb keihard moeten knokken om op het rechte pad te komen, en nu blijk ik daar nog steeds niet te zijn…

   @Jasper, ik moet hier heel erg mee oppassen, maar ik heb wel een vermoeden dat ik weet wie er geklaagd heeft.
   En toch wil ik mij niet door dit soort vooroordelen laten leiden. Ik vind het een giftige gedachte als ik bij elke bijeenkomst moet denken: “Ik moet op mijn woorden passen, want er zit een (bepaald type persoon) bij!” Dat geeft bij mij juist aanleiding om mensen te gaan discrimineren. Dus dan discrimineer ik liever niet, maar daarmee loop ik wel het risico om vaker beschuldigingen te krijgen van dit soort “wokers”, “deugers”, of welke term je er ook aan vast wil plakken. 😉

   @S. Heikamp, mooi genuanceerd en kritisch verhaal. Ik heb wel vaker gelezen dat je daar goed in bent. 😉
   Het klopt inderdaad dat het verhaal zoals hierboven omschreven is heel eenzijdig is. Ik had graag wat voorbeelden willen delen met jullie, maar dat gaat een beetje moeilijk als ik die voorbeelden niet krijg. Je constatering dat het om een informele situatie gaat is juist. Ik heb wel een sollicitatie-/aannamegesprek gehad. Maar inderdaad nooit een contract ondertekend. En volgens een bevriende advocaat ben ik daarmee ook nooit akkoord gegaan met gedragsregels en algemene voorwaarden.
   Ik ben het trouwens met je eens dat niet iedereen comfortabel is met neurodivergente mensen in hun omgeving. Maar ik wil mij daar absoluut niet door laten beperken in mijn doen en laten. Alleen al het idee dat ik als ADHD’er nooit goed zal landen bij een toekomstige werkgever geeft mij al zelfmoordgedachten en spijt dat ik mijn Olympische zeilambities niet eerder voor school heb gekozen. Bovendien mag je als werkgever niet discrimineren op ras, huidkleur, geloof, afkomst enzovoorts. Waarom zou dat op basis van een functiebeperking wel mogen? Ik denk dat dit inderdaad een gevalletje niet zo goed in de groep vallen” is. Of hoe iemand van mijn zeilvereniging het noemde: “Willekeur, en tevens het ergste wat er bestaat!” En ik vind het zelf inderdaad ook heel lullig hoe het verlopen is, want anders had ik deze blog niet geschreven. Maar eerlijk is eerlijk: Ze hebben mijn kant van het verhaal aangehoord, en begrepen het ook. Maar mijn kant van het verhaal deed niets meer af van de strafmaatregel, want die was voor aanvang van het gesprek al besloten…
   Owja, en ik wil nog wel even vingertje wijzen, want de term “cancellen” kwam iemand mee toen ik twee dagen na mijn “ontslag” was uitgenodigd voor een borrel bij Profielen. 😛

   @Agidyne, op het verhaal van S. Heikamp heb ik net gereageerd. 😉
   Maar misschien las je de blog verkeerd. Ik slik juist geen medicatie omdat ik daarop tegen ben. Ik ben trots op wie ik ben en wil die actieve persoonlijkheid niet met een pilletje onderdrukken omdat anderen daar “last” van hebben. Of ik met medicatie ook dezelfde grap gemaakt zou hebben? Waarschijnlijk wel. Maar ik denk ook niet dat het ze alleen om die grap ging, maar vooral om mijn drukke aanwezige gedrag. En daar kan zo’n pilletje wel bij helpen, nog afgezien van de depressieve en suïcide bijwerkingen…

   @Bart, Het is inderdaad wegens een opmerking geweest, of wellicht meer opmerkingen. Ik ben sowieso niet handtastelijk geweest. En zover ik weet is er ook geen aangifte gedaan. Maar opmerkingen kunnen natuurlijk wel heel ver gaan. Voor een “Heil Hitler” snap ik zo’n maatregel nog wel. Maar de opmerking waar ik denk dat het over gaat is dat ik die Grietenpresentatie ook heb ontvangen, hem best wel grappig vond, maar er verder niets mee gedaan heb omdat ik die studentes niet nog meer wilde vernederen…
   Leuke rechtszaak? Ik weet niet of zo’n rechtszaak leuk is. Ik had het liever gewoon willen uitpraten, maar ik neem een rechtszaak zeker in overweging. Ik heb al een advocaat naar deze case laten kijken en ook die zegt dat dit niet klopt. En zelfs al zou ik mij wel misdragen hebben, dan nog klopt de hele procedure niet. Vanuit het College van Beroep voor de Examens (waar ik op de Hogeschool in zit) heb ik bijvoorbeeld geleerd over het “fair play” beginsel. Je hebt als beschuldigde recht op net zoveel informatie als de persoon die jou ergens van beschuldigt. Dat is in dit geval niet gebeurd. En ook het onomkeerbaar besluiten van een straf zonder wederhoor is niet zoals het hoort. Bij een waarschuwing is dat al niet gebruikelijk, maar zeker bij een ontslag druist dit tegen alle juridische gebruiken in.
   Maar voordat ik een heleboel kosten ga maken voor een rechtszaak ga ik eerst een sterk onderbouwde juridische brief sturen waar ik een feitenrelaas in vermeld en ze vriendelijk vraag hun beslissing weer terug te draaien. En anders zoek ik naast een rechtszaak lekker de publiciteit hiermee op. dat heb ik eigenlijk nu via Profielen al gedaan, maar ik denk dat PowNews dit soort dingen ook wel “juicy” vindt. 😉

7. Ik vind het toch wel enigszins frappant dat degenen die zouden hebben geklaagd onmiddellijk als woke en mogelijk overgevoelig worden afgeschilderd terwijl de foute grap in kwestie niet wordt benoemd (terwijl je blijkbaar zelf wel meteen weet dat die wellicht over de rand ging: vind ik sowieso iets om op te letten wanneer je voor het eerst in een groep zit maar goed) en we ook helemaal niet weten wat er nou precies is geweest waardoor er (misschien niet iedereen maar blijkbaar genoeg) mensen hebben aangegeven zich niet prettig te hebben gevoeld bij hoe je je hebt gedragen.

   Wat je ook van de baas en de gang van zaken vind (want die snap ik hoor, vind dat concrete voorbeelden en hoor- en wederhoor wezenlijk onderdelen zijn van zoiets– zodat je evt ook sorry kan zeggen of met elkaar door kan), ik vind het weinig empathisch richting degenen die zich blijkbaar zo arelaxt hebben gevoeld dat ze niets tegen jouzelf durfden te zeggen (daar kan ook een reden voor zijn in je eigen gedrag) en naar de leidinggevenden zijn toegestapt.

   Wat mij betreft ga je daar eerst nog eens even op reflecteren voordat je PowNews opzoekt.

8. Het is natuurlijk vervelend dat er zo’n definitief besluit is genomen zonder dat jij de ruimte hebt gekregen om jouw kant van het verhaal toe te lichten bij de manager/betrokkenen.

   Ik lees dat je na je master het initiatief gaat nemen om contact op te nemen met ze om zodoende het een en ander uit te spreken. Ik denk dat dat erg mooi en verstandig is.

   Wat ik dan vervolgens niet zo goed begrijp is dat je wel al de moeite hebt genomen om deze blog te schrijven. Waarom eerst het internet betrekken in plaats van intern met degene bespreken die er mee te maken hebben? Je beschrijft het gevoel dat je geen kans hebt gekregen voor verweer, maar op deze manier (blog) geef jij ze ook geen kans op verweer.

   Ook lees ik dat je het jammer vindt dat de betrokkenen niet gelijk hadden aangegeven dat je grap te ver ging, en achter je rug om naar de manager gingen.
   Je vindt het dus duidelijk belangrijk dat mensen eerlijk communiceren en dat met jou doen.
   Maar als je zelf spijt had van je gedrag en grappen, waarom heb jij dat dan niet aangekaart bij de rest? (is niet per se een verwijt, maar het lijkt mij elkaar wat tegen te spreken).

   Ik ben het erg met @lianne eens dat er wel heel snel conclusies worden getrokken en er wordt gestrooid met ‘gecanceld’ en woke. We kennen duidelijk niet het hele verhaal.

   Ik hoop dat je een goed en helder gesprek kan hebben met de mensen die hier bij betrokken waren.

9. @Yoeri, dank je voor het compliment ;-).

   Ik ben geen advocaat en ik kan me de reactie van die advocaat ook goed voorstellen, ik ben wel altijd geinteresseerd in zulke zaken. Als je geen contract hebt ondertekend ben je niet akkoord gegaan met enige voorwaarden; aan de andere kant kan je hiermee ook niet zeggen dat je in dienst was en de rechtsbescherming geniet van een werknemer.

   Ik denk dat dat je een vrijwilliger maakt, en dan heb je, naast wat heel algemene dingen omtrent je veiligheid, slechts de rechten die opgenomen zijn in de statuten van de organisatie omtrent vrijwilligers. Als daarin staat dat de samenwerking zonder opgaaf van reden ontbonden kan worden, heb je mogelijk geen poot om op te staan.

   Het zou overigens kunnen dat daar nog wel gedragsregels instaan waar je impliciet mee akkoord bent gegaan toen je voor hen aan de slag ging. Daar zouden je dan (denk ik) wel op moeten wijzen. Ga je nog een vervolg-blog schrijven over de uitkomst van deze situatie?

   Ik kan me heel goed voorstellen dat je je niet wilt aanpassen aan je omgeving slechts op basis van neurodivergentie; aan de andere kant kan neurodivergentie ook geen vrijbrief zijn voor alle gedrag. De omgeving waar je je in bevindt vereist een bepaalde functionaliteit en als deze functionaliteit een primair sociale is, kan je sterk op je persoonlijke gedrag afgerekend.

   Dat maakt het vervullen van zo’n functie als neurodivergent persoon moeilijker want je hebt een grotere uitdaging om je gedrag te reguleren, en dat voelt dan ook alsof je jezelf niet kan zijn. Niemand heeft echter de luxe om ongenuanceerd hunzelf te zijn; we hebben allemaal sociale maskers die ervoor zorgen dat onze omgang soepeler verloopt.

   Van depressieve gedachten naar trots zijn op jezelf is een enorme stap vooruit, maar je trots kan niet altijd leidend zijn in elke situatie, tenzij je ook bereid bent de consequenties ervan te dragen. Is het uiteindelijk vermoeiender om die strijd te blijven voeren, of om jezelf een beetje in te binden?

   Omgangsnormen zijn nu eenmaal contingent aan de context van de situatie, en dat maakt een dergelijke uitsluiting niet per se discriminerend. Als iemand anders hetzelfde gedrag zou vertonen maar niet neurodivergent is, zou dat dan toelaatbaar zijn? Er mag m.i. enige rekening mee worden gehouden, maar ironisch genoeg zou dat een vorm van positieve discriminatie zijn.

   Productiever misschien is om jezelf te richten op activiteiten waarin je persoonlijke kracht benut kan worden en evt. ‘functiebeperking’ van neurodivergentie niet zo’n grote factor is. Het is overigens ook heel neurotypisch als niet iedere situatie bij je past dus ik zou je aanmoedigen dat niet per se als ‘beperkend’ op te vatten. Uit je reactie maak ik ook op dat je best wat steun geniet uit je omgeving dus ik hoop dat je persoonlijke voortgang en de positieve steun sterker zijn dan een mogelijk negatieve reactie.

   Overigens blijf ik er bij dat ze incorrect hebben gehandeld; ze kunnen wel jouw kant van het verhaal hebben aangehoord maar als dat geen impact heeft op het besluit is dat nog steeds geen goede zaak. Je hebt eerst hoor en wederhoor, en daarna trek je je conclusies. Je trekt niet eerst een conclusie en gaat dan misschien nog even voor de vorm een verhaal aanhoren. Je bent dan alleen aan het horen en niet aan het luisteren.