Niet al te lang geleden schreef ik in een blog dat een kamer vinden een onbegonnen zaak is. Verrassend genoeg is het mij toch gelukt. Het geeft een ontzettend voldaan gevoel! Ook mijn ouders bevestigen dat. (Is ‘de verlengde puberteit’ een algemeen bekend begrip onder ouders of kramen alleen die van mij dat uit?)

Waar prinses Amalia haar toevlucht moest zoeken in Madrid, heb ik in de regio Zuid-Holland een kamer bemachtigd; vanwege eventuele bedreigingen kan ik niet in detail treden over de locatie.

Hoewel ik besef dat op kamers gaan voor sommigen een bittere noodzaak of juist een privilege is – in het geval van Amalia allebei – markeer ik deze aankomende periode als een vrijwillige weg naar zelfstandigheid. Immers kan ik me niet aan het voldongen feit onttrekken dat ik vanaf de geboorte steun, zakgeld en een flinke dosis sociale controle genoot van mijn ouders – wederom een privilege! Godzijdank dat ze niet ook mijn blogs redigeren.

Met mijn kamer is het leven als een student nu eindelijk in kannen en kruiken. Niks gaat namelijk boven een kapot tosti-apparaat en schimmelkolonies in de keuken. Yes, eindelijk wordt er beroep gedaan op mijn zelfstandigheid, oftewel mijn doe-het-zelf-capaciteiten! Dus als nu een huisgenoot aan mij vraagt of ik iets kan fixen in het huis, dan roep ik getrouw terug: ‘Doe het lekker zelf!’

En met deze stap naar volwassenheid hoef ik niet langer te hospiteren bij mijn eigen ouders. Want mijn ouders kondigden de periodieke hospiteeravonden aan alsof ik met elf andere hongerige studenten aan de Hunger Games meedeed. Met mijn genen had ik meestal wel een streepje voor op de rest. De volgende hospiteeravond is dus zonder mij. Maakt het voor hen ook weer spannend.

Volg ons op Instagram