Het leven is de som van al je keuzes zei een wijze meneer van wie ik de naam ben vergeten ooit. (Ik heb het inderdaad opgezocht. Google zegt me dat het Albert Camus was, Frans filosoof, journalist en Nobelprijswinnaar voor de literatuur – thank you, interwebs.) Wel, weet je nog dat ik dit jaar besloot een keer te vaak thuis te blijven? Ik was ziek en kon ook echt niet naar school. Mijn gedachte was dat het vrij nutteloos zou zijn om voor minder dan een uur naar school te gaan, omdat ik vrijwel zeker wist dat ik het niet langer zou volhouden. Daardoor moet ik dit jaar wél een project herkansen. Shit, net nu ik het zo naar m’n zin heb bij m’n stagebedrijf!

Een paar weken was ik ervan overtuigd dat onderwijsperiode twee al bijna startte. Dat is het ding met stage lopen: je hebt totaal geen benul van de onderwijsperiodes, laat staan wanneer de vakanties zijn (die je vaak niet hebt, want stage). Ik had mijn begeleider op de hoogte gesteld dat ik er vanaf dan maar drie dagen per week kon zijn. Qua uren maakte dat niet uit, want ik had er eerder te veel dan te weinig. Qua werkzaamheden was het ook geen probleem.

Maar ik wilde niet. Wilde me fulltime blijven inzetten voor het bedrijf en nieuwe projecten opstarten, nog beter m’n werk leren doen. Langzaam nam ik afscheid van mijn periode als fulltime stagiair, totdat ik ontdekte dat ik me drie weken had vergist. Oops!, maar ook: YES!, want ik had ineens – surprise! – nog een paar weken om me volledig op mijn stage te richten. Eigenlijk, heel eerlijk, zie ik ertegenop om weer colleges te volgen, maar het is het beste dat we dat tussen ons houden. Wouldn’t want someone to get hurt, would we?

We hebben sinds een week een nieuw systeem op stage: eerder beginnen en langer pauze. Keihard aan de bak en dan tijdens de lunch wandelen. En, wauw, wat werkt dat goed! Buiten lopen met de gure herfstwind in je bakkes zorgt ervoor dat je je levend voelt. Hoewel het afgelopen week aardig warm was en we in het zonnetje (zonder jas!) hebben gezeten. Je wordt er in één klap een stuk creatiever van. Hoe ironisch: stage lopen bij een bedrijf genaamd Storm Publishers en dan ineens met een storm aan nieuwe ideeën komen.

Het werkt goed, dat wandelen. We werken hard en hebben het leuk, vullen elkaar goed aan. Komen met goede ideeën. Uitgever Natasja is genomineerd voor de VIVA400-powervrouwenlijst en er is vanuit het buitenland interesse getoond. Soms ben ik best moe (best vaak, eigenlijk), maar wat heb ik een geluk met mijn bedrijf, want het enthousiasme weegt op tegen de vermoeidheid.

Had ik al verteld dat ik een baan aangeboden heb gekregen? Ja, een bijbaan, want ik studeer natuurlijk toch. Afijn, het is leuk om te horen dat je werk gewaardeerd wordt en dat je baas je niet kwijt wil.

Tot schrijfs,
Alex