Maar op de een of andere manier komen de diepgaande gesprekken altijd op gang tijdens een busritje van of naar Rotterdam. Je zit naast elkaar, hebt na een tijdje alle koetjes en kalfjes besproken en zit nog minimaal een uur met elkaar opgescheept. Dan moet je wat.

Zoals ik in mijn allereerste blog vertelde, reis ik elke dag zo’n drie uur heen en weer naar school. Vanaf het kleine dorpje Goedereede vertrek ik iedere ochtend naar Beurs, Rotterdam. Ik schreef toen over de negatieve kant van het reizen, maar gelukkig is er ook een positieve kant. Daar hoor je alleen nooit iets over.

Dankzij mijn minor Public Relations: Creating Stories begon ik wat meer na te denken over de indrukwekkende verhalen die ik ken.

Een vriend die binnenkort weer afscheid moet nemen van zijn vriendin omdat ze wordt opgenomen. Een oude kennis van wie zijn broer drie keer achter elkaar is ontslagen en zijn geluk gaat zoeken in Engeland. Een oud-klasgenootje die op school geen begrip krijgt in haar strijd tegen een vreselijke ziekte.

Ik merkte op dat deze verhalen allemaal één ding gemeen hebben. Ze zijn aan me verteld in de bus. De plek die ik een aantal maanden geleden nog zo negatief omschreef, is tegelijkertijd een heel vertrouwde plek waar bijzondere verhalen worden gedeeld.

Om in de sferen van mijn minor te blijven: een mooi idee voor een campagne van een busmaatschappij dacht ik zo.