Het lijkt alsof het een ware hel is om naar school te gaan en lessen te volgen, alsof docenten alleen maar bestaan om jongeren het leven zuur te maken. En dat is eigenlijk zo oneerlijk tegenover ons, degenen die met enthousiasme de lerarenopleiding doen en lesgeven, terwijl het voor ons soms ook behoorlijk pittig is om ons te ontpoppen tot een goede docent.

En dat is precies waarom ik zo graag meer onderwijsfictie zou willen zien. Ik word al heel blij van mooie docu’s en reportages die de kracht van onderwijs laten zien, zoals DreamSchool, maar nog veel blijer van films als Freedom Writers en series als Rita. Jammer dat er zo weinig van zijn.

En dat terwijl het onderwijs zo’n belangrijke én bijzondere wereld is. Onderwijsfictie kan eindeloze inspiratie voor nieuwe werkvormen en ideeën opleveren, heerlijke herkenning bieden bij onze eigen dilemma’s en conflicten. Maar ook puur vermaak, want het is een wereldje dat machtig interessant en mindblowing kan zijn. Niet alleen voor ons, maar voor iedereen. Want iedereen is naar school geweest, iedereen heeft daar herinneringen aan en ideeën over.

Maar dan moet het popiejopie school is stom-perspectief er wel van af. De meeste docenten zijn ‘gewone docenten’, geen superdocenten die eigen scholen of methoden opzetten, maar mensen die de wereld én het onderwijs wel veranderen. Langzaam, één leerling per keer. En dat wil ik ook voor onderwijsfictie. Eén film, één boek, één serie per keer.