Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 2 days ago
Als bestuurslid van de studievereniging was ik bij het introductiekamp. De blijdschap van de nieuwe studenten herinnerde me aan mijn eigen selectierondes.
Wat was die selectietijd spannend. Er waren 600 aanmeldingen en slechts 60 plekken. In 2015 bestond de eerste ronde uit een toets van 40 vragen en alleen de 120 mensen met het minste aantal fouten gingen door naar de tweede ronde. Tussen m’n examens van de middelbare school door stampte ik de opgestuurde literatuur over subfertiliteit en de menstruele cyclus. Het bleken later de eerste hoofdstukken van het boek Praktische Verloskunde, de Bijbel van jaar 1.
De brief met de uitslag werd verwacht in de voorjaarsvakantie. En omdat we zelf op wintersport waren, kreeg ik de beste vriendin van mijn moeder zover om elke dag de post bij ons thuis te checken. Op zaterdag, terwijl we aan de glühwein en warme chocomel zaten, ging de telefoon. De brief was binnen en ik was door. Wat een opluchting!
De tweede ronde was veel persoonlijker. In groepjes van vijf kregen we verschillende individuele en groeps opdrachten. Ik had uitgeplozen hoe ik mijzelf het beste kon presenteren en besloot de leiding te nemen bij de groepsopdracht. Hilarisch achteraf, want ik had absoluut geen verstand van de opdracht die we kregen. Maar het plan werkte wel.
Van de individuele onderdelen weet ik vooral nog dat ik ontzettend veel heb gepraat. Ik moest immers laten zien dat ik alles in huis had om een goede verloskundige te worden. Ik herinner mij vooral het gekke sfeertje dat er hing. Je wist dat de mensen uit deze groep je medestudenten konden worden, maar toch was het ieder voor zich. De helft moest immers afvallen.
Eind april zat ik met twee vriendinnen in de aula van mijn middelbare school, toen mijn moeder belde: ‘Geek, je brief is binnen en ik kom er NU aan!’ Nog geen tien minuten later stond ze voor school te zwaaien met een grote witte envelop. Gespannen nam ik plaats op de bijrijdersstoel. Er zat maar één A4’tje in de grote envelop. Kon dat wel iets goeds betekenen?
Ik scheurde de envelop open en mijn blik viel meteen op die ene zin. ‘Je bent één van de 60!’, pronkte met grote, dikgedrukte letters op het witte papier. YES, het was gelukt! Van de verdere lessen die dag heb ik niet meer zoveel meegekregen.
Laat een reactie achter
Spelregels
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Back to Top