O’Riordan was de stem van mijn jeugd. Slechts een handjevol zangers is zo uniek dat de liedjes twintig jaar later nog in mijn hersenen geprent staan. Bijna elf jaar geleden werd ik helemaal doof. Het laatste nieuwe lied dat ik luisterde was Me Enamora van Juanes. Ik had net zijn cd aangeschaft.

Nou was ik nooit een hardcore muziekfanaat. Ik kan me geen enkel lied van Queen herinneren. Freddy Mercury was onbekend voor mij. En Purple Rain van Prince? Ik heb geen idee. Maar ik zou er alles voor over hebben om nu een keer naar Bohemian Rhapsody te kunnen luisteren.

Toen ik nog kon horen, luisterde naar wat ik lekker vond klinken. Ik luisterde naar The Cranberries, Nirvana, Bryan Adams, Shakira voor ze internationaal bekend werd, en naar klassieke piano van Raúl di Blasio. Al deze liedjes markeren fases in mijn leven, goede en slechte tijden.

De soundtrack van mijn driedaagse studiereis naar Puerto Rico was Thong Song van Sisqo. Drie dagen lang on repeat op de cd-speler in de bus, terwijl we van stad naar natuurreservaat reden. Zombie en Ode To My Family van The Cranberries luisterde ik tijdens mijn mavo-examenjaar, een van de beste schooljaren van mijn leven. Smooth van Rob Thomas en Santana voor de eindeloze zomermaanden op Aruba voordat ik naar Nederland kwam. Het was een twilightzone-ervaring om Smooth te horen in de H&M in Arnhem, terwijl ik alleen maar kon denken aan zon, strand en het eilandleven.

Eenmaal doof begonnen mijn hersenen te compenseren voor het gemis van muziek door willekeurig liedjes op te halen die passen bij mijn gemoedstoestand. Het zal je verbazen hoeveel dingen je hersenen onbewust opslaan: ik begon me liedjes te herinneren waarvan ik niet wist dat ik ze kende. Vooral heel oude uit de jaren 80 of begin 90.

Soms word ik wakker met een lied of een melodie in mijn hoofd en dan loop ik de hele dag te piekeren van welke zanger het is en welk lied het precies is. Maar zangers zoals Dolores O’Riordan, Axl Rose of Sinéad O’Connor zal ik dankzij de radio, MTV en hun stem nooit vergeten.