Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 6 days ago
| 
|
Serge Feldmann was van 2011 tot 2024 studentendecaan op de HR en is nu senior beleidsadviseur studentenwelzijn. Hij blogt om de wereld een klein beetje te helpen veranderen. Zijn eerdere blogs lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
De Hogeschool geeft haar studenten het devies: overtref jezelf! En wat komt daar veel ellende van.
Meer, sneller, beter én hoger: stress is volksziekte nummer één die zich uit in angst, depressie, burn-out en andere ogenschijnlijk onverklaarbare fysieke en mentale klachten. En krijg je het niet ingepeperd door opvoeding of je omgeving, dan weten social media, de politiek en de commercie je wel slinks te indoctrineren met die boodschap. En omdat de Hogeschool Rotterdam midden in de maatschappij staat, doet ze natuurlijk mee.
De gemiddelde eerstejaars gaat er vanuit dat hij de norm hoe dan ook haalt en dat hij over vier jaar een diploma op zak heeft. Het idee dat dit wellicht niet lukt is het grootst denkbare doemscenario. Dit is waar het begint het te schuren. Het moet goed gaan, er mag niet gefaald worden. Dat is een kweekvijver voor woekerende stress.
Studentendecanen hebben hier veel werk aan. Waarvoor dank. Liever maak ik ons echter overbodig omdat studenten gewoon goed in hun velletje zitten. En dat ze nu al leven en niet pas als ze een diploma, een kekke carrière, een te dure woning met 2,1 kind en even drukke partner hebben.
Hoe we het gaan oplossen? Al dromend stel ik me dan een HR vlag voor met de pay-off: Falen mag! Falen is een belangrijke voorwaarde voor leren. Falen is wat ons allemaal verbindt. Niemand is feilloos en iedereen is kwetsbaar. Falen en jezelf weer opnieuw uitvinden geeft het leven juist zijn glans, diepgang en zingeving.
Ik stel me voor dat studenten met de dikste onvoldoende voluit en welgemeend worden toegejuicht door hun klasgenoten. ‘Goed gefaald man! Geniet er van, topprestatie!’ En om dat te leren een nieuw verplicht vak: faalkunde. Of nog beter, we maken er gewoon een volwaardige bacheloropleiding van! In je eerste jaar moet je minimaal 48 keer gefaald hebben om door te mogen. En als je daar in hebt gefaald, mag je tóch door.
Droom? Realiteit! Er is notabene al een instituut voor Faalkunde. Je kunt er leren falen, daar trots op zijn en er om kunnen lachen. En dat gun ik iedereen. Goed nieuws voor studenten: decanen kunnen het je ook leren.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
“Ik stel me voor dat studenten met de dikste onvoldoende voluit en welgemeend worden toegejuicht door hun klasgenoten. ‘Goed gefaald man! Geniet er van, topprestatie!’”
Ik denk dat dit tussen vrienden al best vaak gebeurd, met hilarische reacties er achter aan.
Hahaha, Serge, lieve collega van me, prutser, wat een goed stuk man! 🙂
Me uit het hart gegrepen Serge. Ik erger me al jaren kapot aan die slogan.Pretentieuze humbug.
En de prestatiedruk begint al op de basisschool. En gaat door op het vo.
Je kunt de slogan ook goed combineren met falen. Faal je, leer daar dan van, probeer het nog eens en overtref jezelf! Op die manier is de slogan in ieder geval voor mij veel meer motiverend.
En als je faalt, het nog eens probeert en het niet lukt vergeet dan niet dat je wel een ervaring rijker bent 🙂
Een principe van leren kan ook zijn “playfully failing forward”….maar het is gewoon heel erg moeilijk als er al een ander plaatje in je hoofd zit…en je niet zoveel mogelijkheden ziet om andere manieren te ervaren…maar we houden vol 🙂 de toekomst ziet er rooskleurig uit
Ik denk dat het begrip “falen” enige nuancering behoeft. 48 keer falen is in mijn ogen niet persé een voorwaarde voor het behalen van een propedeuse, diploma of iets dergelijks.
Er zijn namelijk “goede” manieren van falen, en “slechte” manieren van falen. Amy Edmundson heeft er een artikel over geschreven, in Harvard Business Review, zie hier op deze pagina (https://www.pocketbook.co.uk/blog/tag/failure/) een diagram die het goed samenvat. Volgens Edmunson zijn er “blamworthy failures” (laksheid, onachtsaamheid, onvermogen) en “praiseworthy failures” (situaties met hoge onzekerheden of complexiteit waar geen standaard antwoorden bestaan, en experimenten die niet het geleverde resultaat opleveren, maar waar je van geleerd hebt.
De meeste studenten die ik zie failen, doen dat omdat ze laks, lui of onachtzaam zijn; ze nemen vaak de moeite niet om dingen uit te proberen en er van te leren. Bij docenten, management en ondersteunende diensten zie ik een ander soort falen, door aannames (assumpties) te maken, en deze niet te testen (door middel van experimenteren: wat werkt wel, wat werk niet).
Dus goed falen, is wanneer je dingen uitprobeert/experimenteert, wat inhoudt dat je systematisch onderzoekt wat werkt en wat niet werkt, en er van leert. Dit soort falen moet inderdaad veel meer aangemoedigd en gewaardeerd worden, niet alleen bij studenten, maar docenten, management, ondersteunend personeel etc. Dat is de basis voor een lerende organisatie.
@madeleine Helemaal mee eens, je beschrijft exact de woorden waar ik al jaren naar op zoek ben. Ik heb me er altijd aan gestoord toen ik student was, maar ook sinds ik docent ben.
Dank voor alle reacties, leuk.
@Aglaia: Dat klopt, de vraag is of de grens niet een keer bereikt is en of we dan ook terug kunnen schakelen met zijn allen.
@Stefan: mooi gezegd! En precies wat je aangeeft is ook wat het ons moeilijk maakt. Dus wellicht kunnen we leren om wat vaker met een open mind en met minder plaatjes en verwachtingen in het leve te gaan staan
@MC: ik kan je gedachtegang volgen maar heb daar een andere mening over. Laksheid heeft ook een rede, een achtergrond. Door die meteen te diskwalificeren ontstaat juist iets als prestatiedruk, faalangst, etc. Wat jij nu wellicht interpreteert als laksheid, zie en hoor ik in mijn gesprekken met studenten soms ook als de uitingsvorm van een onderliggend probleem dat zeker niet ingegeven wordt door onwil. Dat geldt ook voor wat jij als onvermogen beschrijft. Kortom: ik zou je willen uitnodigen om vooral de vraag te blijven stellen: zou er iets anders aan de hand kunnen zijn dan wat ik nu interpreteer als laksheid, onvermogen of onverschilligheid.
Stel dat we nu gewoon stoppen met het negatief BSA, maar simpel zeggen: je komt niet in jaar 3 wanneer je nog iets open hebt staan in jaar 1 of 2. Dit lost echt een hele berg problemen op zoals tijd voor de student om te leren leren in het HBO, tijd voor de student om de achterstanden weg te werken voordat hij verder gaat in het derde jaar, maar ook werkdrukvermindering bij student, docent en bedrijfsbureau.
Mooi stuk, goed om het op deze manier eens te belichten.
Ik stoor me ook al jaren aan de slogan. Hoe kan je jezelf eigenlijk overtreffen? Je kunt toch alleen maar je best doen met de capaciteiten die je hebt? Blijkbaar is dat niet genoeg en wordt er meer van je verwacht dan datgene wat maximaal haalbaar voor je is. Dat is om het onmogelijke vragen en toch wordt het uitgedragen als iets wat heel normaal zou moeten zijn. Wanneer weet je eigenlijk of je jezelf overtroffen hebt? Kan je jezelf nog overtreffen als je jezelf al een keer overtroffen hebt? Moet het overtreffen van jezelf een constant aanwezig doel zijn? Dit alles lijkt mij een zware last voor de (beginnende) student.
Het kunnen toegeven en inzien van je eigen falen zijn juist krachtige eigenschappen en als je er ook nog eens van leert, dan hebben we een win-win situatie. Ik vind dat het ook weleens meer uitgedragen mag worden door de HR. Leren van je fouten en het mogen maken van fouten zorgt er ook prima voor dat je kunt groeien als professional en als persoon. Je kan niet altijd alles goed doen en je kan dan ook zeker niet altijd met alles boven jezelf uitstijgen.