Een onomkeerbare, niet te ontkennen realiteit. Het is een last op mijn schouders, een blok aan m’n been en een steen op m’n maag tegelijk. Heel ernstig. Dit jaar verlaat ik, tegen mijn eigen verwachtingen in, volledig in de ontkenningsfase, het Rijk der Twintigers. Als alles loopt zoals ik hoop, word ik 30 in februari. En dat valt me niet mee.

Niet alleen ontdek ik in de spiegel steeds meer redenen om serieus over botox na te denken; ook een haartransplantatie behoort tot mijn overwegingsschaal van Richter. Bevend van afwisselend woede, verdriet en vooral blinde twijfel (aan mezelf en aan het leven) sta ik sinds een paar maanden machteloos toe hoe studenten mij opvallend vaker dan voorheen ‘u’ noemen en ‘meneer’. Ik neem het ze niet meer kwalijk. Da’s het ergste niet.

Om mij heen zie ik meer jonge mensen die erg slecht gaan op het langzamerhand minder jonge mensen zijn.

Na het – met steeds meer gekreun en gesteun gepaard gaande – opstaan, word ik zeker wekelijks verrast door eenzame zwarte haren op m’n schouder. Een soort dertigers-antennes. Voelsprieten van de vergankelijkheid, voortekenen van het verval. Het komt mijn toch al melancholische aard niet ten goede.
Vrienden settelen, kopen een huis en krijgen kinderen. Mij kost het nog moeite om een kamerplant in leven te houden. Laatst heb ik, in een hoekje van m’n huiskamer, huilend en bijna hyperventilerend een sansevieria staan reanimeren. Tevergeefs.

Ik hoor mezelf steeds vaker zeiken over de vervlakking van rapteksten en slappe remakes van films waarvan het origineel ‘in mijn tijd’ verscheen. Ik heb het over cassettebandjes, discmans en floppies. Over ‘vroeger’. Nog even en ik ga m’n inkomsten en uitgaven omrekenen in guldens. Brieven schrijven naar Geef Nooit Op en spelen met m’n Turtles en Transformers. Tienen of Amerikanen op het pleintje. Tussen de middag, weet je wel.

Om mij heen zie ik meer jonge mensen die erg slecht gaan op het langzamerhand minder jonge mensen zijn. En eigenlijk is het zonde om te blijven hangen in het verleden. Om zelfs terug te willen. In mijn nieuwe bundel TOFLOF staat het zinnetje: ‘Dit nu is ooit ook toen’. Het 1998 van 2018, is het 2018 van 2028. Het nu is alles wat er is en eigenlijk is dat ook meer dan genoeg. Er zijn veel en véél ergere dingen dan ouder worden, zoals er ook veel zinvollere zaken zijn om energie in te steken. Goede voornemens, bijvoorbeeld.

Niet meer zo veel omkijken en ook niet te ver vooruit, is het mijne. Relativeren, dat vooral. Het leven heeft mij, en vele anderen in onvergelijkbaar ergere situaties, dat ook geleerd. Die verjaardag komt dus ook wel goed. Dertig maakt de boel weer prettig, 30 is het nieuwe 20, u weet zelf! Je, bedoel ik. Laten we toch nog maar geen ‘u’ tegen elkaar zeggen.